Page 307 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

29
Το βράδυ λοιπόν ένας υπηρέτης μάς ανήγγειλε ότι, εγώ και οι
αδελφές μου, θα έπρεπε να κατέβουμε για φαγητό στο μεγάλο
δωμάτιο του πρώτου ορόφου. Τις είχα βέβαια δασκαλέψει, όλο το
απόγευμα έκανα αυτή τη δουλειά, αν και αυτές παραδόξως
φαίνονταν πιο ευδιάθετες από μένα. Μάλιστα –κακώς όπως
αποδείχτηκε σύντομα– επέμεναν ότι τα κουνιάδια μου, ο Δημήτριος
κι ο Θωμάς Παλαιολόγος, θα μου συμπεριφέρονταν όπως άρμοζε σε
μια πραγματική αυτοκράτειρα και, ακόμα καλύτερα, σε μια συγγενή
τους.
Εγώ πάντως είχα τις αμφιβολίες μου και μαζί ένα προαίσθημα που
μου έλεγε ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά. Κι αυτό το
προαίσθημά μου βγήκε αληθινό. Διαβάστε τι έγινε.
Εμφανιστήκαμε στο δείπνο φορώντας όλες μαύρα, πράγμα
φυσιολογικό έπειτα απ’ όλα τα δεινά που είχαμε υποστεί κατά την
καταστροφή της Πόλης. Στην αίθουσα δεν ήμασταν μόνο εμείς, αλλά
και καμιά εικοσαριά άλλοι ευγενείς, επίσημοι και αξιωματούχοι του
Ναυπλίου.
Ο πεθερός μου μας σύστησε ως συγγενείς του και βέβαια δεν
έκανε αναφορά στον πεθαμένο αυτοκράτορα. Είχε το σκοπό του· δεν
ήθελε να εξοργίσει τους δύο Παλαιολόγους. Πράγμα που, ομολογώ,
πρώτη φορά με πείραξε, μολονότι ο Μπερτούκκιος είχε φροντίσει να
με υποδεχτεί ο ίδιος και να μου ψιθυρίσει στο αυτί: «Μη δώσεις
σημασία στον τρόπο με τον οποίο θα σε συστήσω. Τo κάνω για το
καλό σου… για το καλό όλων μας». Αλλά εμένα δε μου άρεσε.
Ανάλογες συμβουλές μού είχε δώσει το ίδιο βράδυ κι ο Σερβόπουλος,
ο οποίος ήξερε τι παλιοχαρακτήρες ήταν οι Παλαιολόγοι.
Όλοι εκεί μέσα ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου και με
συλλυπήθηκαν για τον άντρα μου, τον Μαρίνο εννοώ, που τον είχαμε