Page 311 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Καντακουζηνός, ο εξάδελφος του άντρα σας, ο οποίος έχει ξεκινήσει
την επανάσταση στον Μοριά, θα τα καταφέρει».
«Δε σας καταλαβαίνω… για ποιον εξάδελφο μιλάτε;»
«Δεν καταλαβαίνετε… Χα… Δε σας συμφέρει να καταλάβετε.
Αλλά αν νομίζετε ότι εσείς, οι γυναίκες του Νοταρά, ήρθατε, οι
πρωτευουσιάνες, για να μας πάρετε την εξουσία… είστε πολύ
γελασμένες!» είπε ο Δημήτριος δυνατά.
«Απατάσθε!» πρόσθεσε ο Θωμάς στον ίδιο τόνο.
«Δε σας λέω “κυρίους”», πετάχτηκε η Θεοδώρα. «Δεν το αξίζετε.
Θα έπρεπε να ντρέπεστε που μιλάτε μ’ αυτόν τον τρόπο σε χήρες
γυναίκες!»
«Με αυτά που λέτε, το μόνο που κάνετε είναι να προσβάλλετε τη
μνήμη του αδελφού σας και συζύγου μου. Δε θα ανεχτώ άλλο τέτοια
συμπεριφορά!» είπα εγώ θυμωμένη.
Πήρα τις αδελφές μου και φύγαμε, ενώ οι καλεσμένοι,
δικαιολογημένα, άρχισαν να μουρμουράνε πίσω μας. Είχαν ακούσει
την τελευταία έντονη στιχομυθία μας, αλλά αμφιβάλλω αν είχαν
αντιληφθεί πλήρως τι είχε συζητηθεί μεταξύ μας.
Εκείνο το βράδυ ήταν από τα χειρότερα που είχα περάσει στο
αγαπημένο μου Ναύπλιο. Εννοείται ότι από την υπερένταση δεν
κοιμήθηκα. Υποψιαζόμουν άλλωστε ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν. Οι
Παλαιολόγοι δε θα άφηναν την ευκαιρία να μας δηλώσουν τις
προθέσεις τους. Απλώς δεν περίμενα πια και μια τόσο ωμή επίθεση!
Το επόμενο πρωί τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα από το κλάμα
και την αϋπνία. Αντίθετα οι αδελφές μου ήταν πιο σκληρόπετσες.
Άλλωστε είχαν περάσει τόσα μετά την πολιορκία και είχαν
σκληραγωγηθεί. Για να μην πω ότι τώρα στο Ναύπλιο είχαν
πραγματικά ξαναγεννηθεί και αισθάνονταν περίφημα.
Δεν είχα προλάβει καλά καλά να πάρω το πρωινό μου και με
ειδοποίησαν ότι ο πεθερός μου ήθελε να με δει. Όταν τον συνάντησα,
με φίλησε και μου είπε να καθίσω μαζί του στο τραπέζι. Έτρωγε
πολύ λιτά και με μέτρο. Ήταν άνθρωπος με σύνεση, σοφία και
γνώση. Λοιπόν, ενώ με περιποιούνταν, μου είπε:
«Χθες δεν το χειρίστηκες καλά το πράγμα».
«Εννοείς τους Παλαιολόγους, πατέρα;»