Page 316 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

30
Βενετία, η πόλη των δόγηδων, η πόλη των χιλίων γεφυρών και των
τριακοσίων νησιών. Αυτή είναι η δεύτερη πατρίδα μου που είναι
«quasi alterum Byzantium», δηλαδή «σχεδόν ένα άλλο Βυζάντιο».
Αυτό το έλεγε ένας υπέροχος άνθρωπος και πολύ φίλος μου, ο
Έλληνας καρδινάλιος Βησσαρίωνας. Σ’ αυτή την πανέμορφη πόλη
πέρασα τη μισή μου ζωή. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς γι’ αυτή
την πόλη-θαύμα, για την ιστορία της, για τα μνημεία και τους
ανθρώπους της. Αλλά δε θα καθυστερήσω με αυτά. Θα συνεχίσω την
ιστορία μου.
Όταν έφυγα από το Ναύπλιο με τους λιγοστούς ανθρώπους μου,
έκανα το σταυρό μου και είπα ο Θεός βοηθός. Μαζί μου δεν είχα
παρά ελάχιστα πράγματα κι ανάμεσα σ’ αυτά και μερικές εικόνες. Τις
είχα διασώσει σαν από θαύμα, όταν με είχε φυγαδεύσει ο πρώτος
άντρας μου, ο συχωρεμένος αυτοκράτορας. Η μία ήταν ο Χριστός
Παντοκράτορας, η άλλη ο Χριστός περιβαλλόμενος από τους Αγίους
Αποστόλους και μια Παναγία που λεγόταν Η Παναγία η Κρυπτή.
Έχω κανονίσει ώστε όλες να πάνε μετά το θάνατό μου στην ελληνική
κοινότητα της Βενετίας, για να τις βάλουν στην εκκλησία μας, όταν
αυτή χτιστεί στο οικόπεδο που αγόρασα. Επίσης η μητέρα μου, που
ήταν πολύ θρήσκα, όπως έχω πει, μου είχε δώσει δυο μικρά κιβώτια
με λείψανα αγίων. Κι αυτά τα διέσωσα με χίλια βάσανα και τα έφερα
στη Βενετία. Τα έχω τώρα στο παρεκκλήσι του παλατιού μου και τα
τιμώ. Αυτά θα τα κληροδοτήσω στον καλό μου Νικόλαο Βλαστό, για
τον οποίο θα μιλήσω αλλού.
Λοιπόν εγώ και οι οικείοι μου ταξιδέψαμε με το πλοίο τρεις
εβδομάδες και τελικά ξεμπαρκάραμε στη Βενετία κάποιο μεσημέρι. Ο
έλεγχος στο λιμάνι ήταν ενδελεχής, αλλά τελειώσαμε γρήγορα.
Εξάλλου τα έγγραφά μας ήταν πιστοποιημένα από τον γνωστό