Page 317 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Βενετό διοικητή του Ναυπλίου, τον πεθερό μου Μπερτούκκιο
Κονταρίνι. Μάλιστα αυτός δήλωνε μετ’ επιτάσεως, στη συστατική
επιστολή που μου είχε δώσει, ότι ήμουν και η ίδια πολίτης της
Βενετίας, αφού είχα παντρευτεί το γιο του.
Καταλύσαμε σ’ ένα καλό και ήσυχο ξενοδοχείο, λίγο πιο έξω από
το κέντρο της πόλης. Προφανώς και δε θα μπορούσαμε τόσα άτομα
να μείνουμε εκεί για πολύ καιρό. Έτσι ο Σερβόπουλος μαζί μ’ έναν
Βενετσιάνο υπηρέτη που προσλάβαμε άρχισαν να ψάχνουν για να
νοικιάσουμε ένα οίκημα, όχι ιδιαίτερα ακριβό, όπως του τόνισα.
Γιατί θα ’πρεπε, με τα λίγα λεφτά που είχα και μ’ αυτά που μου είχε
δανείσει ο πεθερός μου, περίπου 2.000 χρυσά συνολικά, να φροντίζω
για όλους.
Είχα μαζί μου, εκτός από το μωρό μου, τις αδελφές μου, τον
Σερβόπουλο και μερικές υπηρέτριες. Συνολικά περίπου δέκα άτομα.
Αργότερα όμως ήρθαν από τον Μοριά και την Πόλη και άλλα δικά
μου πρόσωπα, κυρίως συγγενείς μου, που αύξησαν κατά πολύ την
ακολουθία μου. Κοντά σ’ αυτούς ήταν κι ο πνευματικός μου, ο
παπα-Γαβριήλ Καπνίσης, αλλά κι ο ιερέας Θεόδωρος Μαγουλάς ο
οποίος λειτουργούσε στο παρεκκλήσιο που είχα στο παλάτι μου.
Ο Σερβόπουλος κι ο υπηρέτης μου είχαν κουραστεί να ψάχνουν,
επί μία εβδομάδα σχεδόν, να βρουν το οίκημα που θα μας ταίριαζε.
Στο τέλος όμως το βρήκαν. Πήγα και το είδα βέβαια. Ήθελα να είναι
κοντά στο νερό, για να έχουμε άμεση πρόσβαση με μια γόνδολα την
οποία και αγοράσαμε. Διέθετε ισόγειο κι έναν μεγάλο, θα έλεγα,
όροφο με πολλά δωμάτια. Βρισκόταν πίσω από ένα τεράστιο μέγαρο
που είχε θέα στο μεγάλο κανάλι. Εκεί κοντά ήταν και η εκκλησία
Άγιος Στέφανος και η μεγάλη πλατεία. Αυτός ο ναός, καταπώς έμαθα,
θεμελιώθηκε τον 13ο και ξαναχτίστηκε τον 14ο αιώνα. Τον 15ο
αιώνα έγιναν προσθήκες και αλλαγές στο ναό. Εδώ ενταφιάστηκε το
1382 ο δόγης Αντρέας Κονταρίνι, πρόγονος του άντρα μου.
Λοιπόν συμφωνήσαμε με τον ιδιοκτήτη, του δώσαμε
προκαταβολικά τα ενοίκια ενός έτους και την επόμενη εβδομάδα
μετακομίσαμε. Στο καινούργιο σπίτι είχαμε όλες τις ανέσεις που
χρειάζεται κανείς για να ζει ανθρωπινά. Το ισόγειο είχε πέντε
δωμάτια με τους βοηθητικούς χώρους. Εκεί έβαλα τους υπηρέτες