Page 322 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ευτυχώς, γι’ αυτό πείστηκαν… έστω και με δυσκολία».
«Ωραία. Μετά σου είπα να τους δείξεις το γράμμα του πεθερού
μου από το Ναύπλιο…»
«Το έκανα κι αυτό, Άννα. Αλλά είπαν ότι μπορεί να είναι
πλαστό».
«Μα… εκτός από την υπογραφή, έχει και την επίσημη σφραγίδα
του κράτους!»
«Ναι, όμως υποψιάζονται διάφορα».
«Ότι μπορεί κι αυτός να είναι μπλεγμένος;»
«Κοίτα… μου το είπαν στα ίσα. Η οικογένεια Κονταρίνι δεν είναι
και άγιοι».
«Έχουν κακό παρελθόν κάποια μέλη τους;» ρώτησα.
«Και όχι μόνο. Για τέτοια ποσά πολλοί ευγενείς φτάνουν στο
σημείο…» Έκανε μια μικρή παύση κι ύστερα πρόσθεσε: «Ακόμα και
να σκοτώσουν, κυρά. Στην πλαστογραφία θα κάνουν πίσω;»
Σηκώθηκα και πήγα προς το απέναντι παράθυρο
προβληματισμένη. Κοίταξα έξω· ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει. Θα
ερχόταν σίγουρα μπόρα. Αναστέναξα. Μετά γύρισα, τον κοίταξα και
του είπα:
«Λοιπόν… πού βρισκόμαστε τώρα;»
«Πιστεύω ότι πρέπει να πάμε σε ειδικό δικηγόρο. Για να μην πω…
δικηγόρους».
Προτού καταλήξω σ’ αυτή την απόφαση, τις επόμενες μέρες πήγα
προσωπικά και συνάντησα τους πιο σημαντικούς τραπεζίτες. Άδικος
κόπος και χαμένος χρόνος. Ουσιαστικά, αν και με υποδέχτηκαν με το
τυπικό επίπλαστο, παγωμένο βενετσιάνικο χαμόγελο, μου είπαν τα
ίδια όπως και στον Σερβόπουλο. Λοιπόν κι εγώ το πήρα πιο σοβαρά.
Έβαλα όχι έναν αλλά τρεις δικηγόρους που είχαν ειδικότητα σε
θέματα τραπεζών κι αυτοί ξεκίνησαν πιο επίσημα και πιο τυπικά τις
συνομιλίες.
Μπήκε το φθινόπωρο και ευτυχώς είχαμε τα πρώτα καλά
αποτελέσματα με τις πιο μικρές τράπεζες, πράγμα που μου έδωσε
θάρρος και κυρίως χρήματα. Δηλαδή, αντί να μας δώσουν όλο το
ποσό που διεκδικούσαμε, θα μας χορηγούσαν έναντι ένα μικρό μέρος
κάθε μήνα, για να ζούμε αξιοπρεπώς, μέχρι να ολοκληρωθεί η τελική