Page 323 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

δίκη προς τις μεγάλες και ισχυρές τράπεζες. Εμείς, ως αντάλλαγμα, αν
τελικά αποδεικνύονταν σωστές οι θέσεις μας –πράγμα που μάλλον
είχαν αποδεχτεί οι πιο μικρές τράπεζες–, αφενός δε θα παίρναμε τα
υπόλοιπα χρήματά μας από αυτές και αφετέρου δε θα τους κάναμε
μηνύσεις, όπως είχαμε ήδη κάνει στις μεγάλες τράπεζες. Αυτό ήταν
μια καλή συμφωνία.
Τα πράγματα με τις μεγάλες τράπεζες δεν πήγαιναν καλά, γιατί κι
αυτές είχαν καλούς δικηγόρους. Ο καιρός πέρναγε και λύση δε
βρισκόταν. Στο μεταξύ τα χρήματά μου όλο και λιγόστευαν. Κι αν
δεν ήταν ο πεθερός μου να με τροφοδοτεί, δεν ξέρω πού θα κατέληγα
τότε.
Τελικά, το καλοκαίρι του 1457 είχε φτάσει η μέρα της μεγάλης
και τελικής δίκης. Εγώ είχα προετοιμαστεί κατάλληλα και ξεκίνησα
μαζί με την ακολουθία μου. Φτάνοντας στο δικαστήριο, στο παλάτι
του δόγη, παρατήρησα ότι έξω στη μεγάλη πλατεία είχε μαζευτεί
αρκετός κόσμος. Μου έκανε εντύπωση, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν
είχα δει κάτι παρόμοιο. Βεβαίως είχε πια μαθευτεί στους Ρωμιούς ότι
εγώ, η τελευταία αυτοκράτειρα, διέμενα μόνιμα στη Βενετία. Με
επισκεπτόταν σχεδόν καθημερινά κόσμος και κυρίως Ρωμιοί, για να
μου αποδώσουν το σεβασμό που άρμοζε στο αξίωμά μου.
Αλλά δεν ήταν όλοι αξιόπιστοι άνθρωποι. Στα δικαστήρια κατά
καιρούς είχαν παρελάσει πολλοί ψευδομάρτυρες, ακόμα και Ρωμιοί,
που είχαν βέβαια εξαγοραστεί από τις τράπεζες κι έλεγαν ψεύδη
εναντίον μου. Σας λέω για ανθρώπους που δεν είχαν πατήσει ποτέ το
πόδι τους στην Πόλη!
Λοιπόν εκείνη τη μέρα, στην πλατεία έξω από το παλάτι
παρευρίσκονταν όχι μόνο Ρωμιοί αλλά και Βενετσιάνοι. Γιατί είχαν
γίνει γάμοι ανάμεσα σε Ρωμιούς και Βενετούς και τώρα με
αισθάνονταν περισσότερο δικό τους άνθρωπο. Ήταν και πολλοί
άσχετοι και περίεργοι που απλώς και μόνο ήθελαν να δουν από κοντά
πώς ήμουν, μιας και η φήμη μου είχε διαδοθεί από καιρό στην πόλη.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι εγώ, μια μόνη και χήρα γυναίκα,
τα είχα βάλει με τις μεγάλες τράπεζες. Αυτό από μόνο του ήταν
σημαντικό για δύο λόγους: Πρώτον γιατί ήμουν γυναίκα, πρόσφυγας
και Ρωμιά, πράγμα αδιανόητο για οποιονδήποτε, ακόμα και ευγενή