Page 326 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αρχιδικαστής.
Μου πήρε την ερώτηση από το στόμα, μπορώ να πω.
«Ήρθα να παρακολουθήσω τη δίκη. Πιστεύω ότι δεν
απαγορεύεται», είπε ο δόγης.
«Προφανώς όχι… Φέρτε καθίσματα γρήγορα για το δόγη και την
οικογένειά του!» είπε επιτακτικά ο αρχιδικαστής.
Αμέσως έτρεξαν πέντε υπηρέτες και σε λίγο έφεραν τα καλύτερα
καθίσματα. Την ίδια στιγμή ένας άλλος υπηρέτης πλησίασε τους
δικαστές και κάτι τους είπε.
«Θέλετε να καταθέσετε στη δίκη;» ρώτησε ο αρχιδικαστής
κοιτάζοντας με απορία προς τη μεριά του δόγη.
«Οι γιοι μου», απάντησε εκείνος.
«Μα… δεν καταλαβαίνω, γαληνότατε. Τι σχέση μπορούν να
έχουν οι πρίγκιπες στην αντιδικία των τραπεζών με την αρχόντισσα
Νοταρά, αν είναι αυτή που λέει δηλαδή».
«Αυτό… θα σας το πουν οι ίδιοι», είπε ο δόγης.
Κάτω από αυτές πια τις συνθήκες οι δικαστές, μην μπορώντας να
κάνουν αλλιώς, κάλεσαν και τους τρεις γιους του δόγη. Και καθώς
άρχισαν να καταθέτουν οι τρεις νεαροί, τα θυμήθηκα όλα. Μου το
είχαν πει και πιο παλιά ότι θα με αποζημίωναν στο εκατονταπλάσιο.
Γιατί αυτοί οι τρεις νέοι δεν ήταν άλλοι από τα τρία αρχοντόπουλα
που είχα απελευθερώσει από τα κάτεργα των Τούρκων το 1453 στην
Πόλη. Και βέβαια είχαν ενημερώσει σχετικά τον πατέρα τους. Και
τώρα, για να με ευχαριστήσουν, ήρθαν να πιστοποιήσουν την
ταυτότητά μου, κάτι που οι τράπεζες αμφισβητούσαν.
Λοιπόν οι τρεις νεαροί μίλησαν με κάθε λεπτομέρεια: το πώς τους
εξαγόρασα, το πώς τους φέρθηκα και τους περιποιήθηκα, το ποια
πραγματικά ήμουν, το τι έκανα για όλους τους άλλους Βενετούς και
Ρωμιούς, και άλλα πολλά που δε χρειάζεται να τα αναφέρω εδώ. Ε
τώρα… τι περιμένατε ότι θα έλεγαν οι δικαστές; Εκτός από το ότι δεν
είχαν καμιά όρεξη να τα χαλάσουν με τον καινούργιο δόγη, ο οποίος,
σημειωτέον, ανακοίνωσε ότι πλέον ανήκα στον κύκλο του και θα με
τιμούσε ως δικό του άνθρωπο, ήταν και ολοφάνερο ότι δεν έλεγα και
ψέματα.
Η θετική απόφαση ήρθε για να βάλει τέλος στην ταλαιπωρία μου