Page 328 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

31
Οι πρώτες μέρες της ζωής μου στη Βενετία ήταν σκληρές. Πέρα από
την οικονομική ανέχεια, όφειλα επίσης να φροντίζω και για τη ζωή
του μωρού μου, του μικρού Λουκά. Τον πρώτο χρόνο δεν είχα παρά
ελάχιστους να με συντρέχουν στις δουλειές μου. Ουσιαστικά μέσα
στο σπίτι υπήρχαν ο Σερβόπουλος, οι λιγοστοί συγγενείς μου και οι
ακόμα πιο λίγες υπηρέτριές μου. Σε γενικές γραμμές ζούσαμε
περιορισμένα, αλλά τα καταφέρναμε. Νόμιζα λοιπόν ότι όλα τα είχα
τακτοποιήσει καλά, αλλά βρισκόμουν σε πλάνη.
Θα το καταλάβετε τι εννοώ αμέσως. Έχω ήδη διηγηθεί πώς έφυγα
άρον άρον μια νύχτα από το Ναύπλιο και το πώς κατέληξα εδώ. Στην
αρχή μού κακοφάνηκε λίγο. Βλέπετε, ποτέ δεν είχα ζήσει σε μια πόλη
όπου σχεδόν τα πάντα εξαρτώνται από το νερό και τις γόνδολες.
Ο καιρός πέρναγε κι εγώ, αν και στενοχωρημένη –έχω ήδη πει
πόσο ταλαιπωρήθηκα από τις τράπεζες που μου αρνούνταν την
περιουσία μου–, είχα καταφέρει να ζω αξιοπρεπώς. Όλη μου η
ενέργεια ήταν πλέον δοσμένη στον μικρό μου γιο, τον Λουκά.
Σύντομα άρχισα επαφές και με την ελληνική παροικία. Δεν μπορώ
να πω ότι όλοι με καλοδέχτηκαν. Ήταν δύσκολο να πιστέψουν ότι ο
αυτοκράτορας των Ρωμαίων, ο δικός τους Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος, είχε παντρευτεί εμένα. Ήξεραν βέβαια για τις άλλες
δύο γυναίκες του που είχαν πεθάνει, όπως και για τον πατέρα μου,
τον Λουκά Νοταρά. Αλλά να τους φέρω εγώ, μια άγνωστη, ένα μωρό
που υποστήριζα ότι ήταν ο διάδοχος του θρόνου των Ρωμαίων;
Πήγαινε πολύ!
Δεν ξέρω πώς –ίσως κάπου το είπα εγώ ή κάποιος άνθρωπός μου
και διέρρευσε το μυστικό–, αλλά πλέον είχε διαδοθεί και η σχέση μου
με τον Μαρίνο Κονταρίνι. Κι έτσι πολλοί έλεγαν ότι το παιδί δεν
ήταν του αυτοκράτορα, αλλά ότι εγώ το ισχυριζόμουν αυτό μόνο και