Page 332 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

συννεφιασμένος. Καθώς τρώγαμε, του λέω:
«Τι έχεις, τι σε απασχολεί;»
«Το μωρό», μου λέει σταράτα και κάπως απότομα.
«Τι συμβαίνει μ’ αυτό;»
«Έβαλα κάποιους ανθρώπους μας και… διερεύνησαν το θέμα».
«Ποιο θέμα, δε σε καταλαβαίνω».
«Νομίζω ότι πρέπει να πάρουμε καναδυό ανθρώπους ακόμα και
να τους βάλουμε φρουρά… εδώ γύρω, εννοώ».
«Γιατί αυτό; Δε νιώθεις ασφάλεια;»
«Ακριβώς αυτό. Και ξέρεις τι λέω; Ότι το μωρό σου ίσως…
κινδυνεύει».
«Μα από ποιον; Δεν καταλαβαίνω».
Σταμάτησε να τρώει και μου είπε:
«Θα σου τα πω από την αρχή και κρίνε μόνη σου. Από την πρώτη
στιγμή που ήρθαμε στην πόλη και διαδόθηκε ότι είσαι αυτή που
είσαι, τέλος πάντων, πολλοί ήρθαν να σε δουν και να σε
προσκυνήσουν. Αλλά θυμάσαι πώς φύγαμε από το Ναύπλιο;»
«Σαν κυνηγημένοι», είπα με απόλυτη φυσικότητα.
«Και μου το είπες, κυρά, ότι σου το τόνισε τότε κι ο Κονταρίνι.
“Να προσέχεις, γιατί οι Παλαιολόγοι δεν είναι καλοί άνθρωποι”
και…»
«… ότι δε θα ησυχάσουν αν δε μας βγάλουν από τη μέση»,
συμπλήρωσα εγώ τη φράση.
«Ακριβώς, Άννα. Αλλά δε φοβάμαι τόσο για μας όσο για το
διάδοχο».
«Μα πάντα έχω άνθρωπο κοντά του. Ποτέ δε μένει μόνο του το
μωρό, ακόμα και μέσα στο δωμάτιο. Επίσης πάντα δεν ελέγχουμε
ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από το σπίτι; Γι’ αυτό έχουμε και το
θυρωρό μας».
«Άννα, εγώ έστειλα ανθρώπους μου στις συνοικίες των Ρωμιών
για να μάθουν τι πιστεύουν οι δικοί μας για σένα», επέμεινε σοβαρά.
«Λοιπόν;» τον ρώτησα.
«Άκουσαν διάφορα και… όχι πάντα καλά. Βρήκαν στην πόλη και
μερικούς από το σόι του άντρα σου. Τους παρακολουθήσαμε για
μέρες. Πλήρωσα αριστερά και δεξιά. Ξέρεις τι ανακαλύψαμε;»