Page 337 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Και πού το κατάλαβες;» τον ρώτησα. «Ήταν σίγουρα δικοί
τους;»
«Εκατό τοις εκατό! Μα έτσι θα άφηνα τα πράγματα εγώ τέτοια
μέρα;»
«Είχες ανθρώπους ολόγυρα;»
Μου έγνεψε καταφατικά.
«Και τι άκουσαν; Είπαν τίποτα για μένα;»
«Ήταν πολύ ευχαριστημένοι που το “μικρό” εμπόδιο βγήκε από
τη μέση».
«Είσαι σίγουρος, μωρέ Σερβόπουλε;» επέμεινα γιατί ήθελα να
είμαι δίκαιη.
«Γιατί να πω ψέματα; Και μάλιστα θα σου πω και κάτι ακόμα. Να
δεις που από δω και στο εξής δε θα ασχοληθούν άλλο μαζί μας».
«Το πιστεύεις;»
«Ναι, κυρά, οι Παλαιολόγοι δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον για
σένα. Ό,τι ήθελαν –το διάδοχο δηλαδή– σου το πήραν».
Πόσο δίκιο είχε, ακόμα μια φορά, ο πιστός μου φίλος.
Όσο για την έρευνα που έκαναν οι αρχές ασφαλείας, το
συμπέρασμα ήταν ότι μάλλον επρόκειτο για δολοφονία –σιγά το νέο,
δηλαδή– κι ότι είχαν σκοτώσει την υπηρέτρια για να το εμφανίσουν
ως ληστεία. Γι’ αυτό και αναστάτωσαν το δωμάτιο. Παραδόξως, δεν
έλειπε τίποτα από κει μέσα, ούτε καν τα χρυσά σταυρουδάκια του
γιου μου!
Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι το μωρό το είχαν πνίξει πρώτα και
μετά τράβηξαν την κούνια του δίπλα στο παράθυρο, για να φανεί ότι
ήταν αμέλεια της κακότυχης υπηρέτριας η οποία στη συνέχεια,
φοβούμενη τάχα τις συνέπειες, αυτοκτόνησε. Και επίσης είχαν
χαλάσει και το μάνταλο του παραθύρου, για να πέσουν πάνω μας οι
κατηγορίες, ότι εμείς δεν είχαμε φροντίσει να το επισκευάσουμε.
Αλλά ο ίδιος ο σπιτονοικοκύρης, συμπτωματικά, πριν από ένα
μήνα περίπου, κάνοντας έλεγχο είχε διαπιστώσει ότι όχι μόνο είχαμε
φτιάξει το μάνταλο, αλλά είχαμε αντικαταστήσει με καινούργια όλα
τα παράθυρα του σπιτιού, πράγμα το οποίο και κατέθεσε ενόρκως
στις αρχές.
Το πώς είχε μπει στο σπίτι ο δολοφόνος και το πώς δεν τον πήρε