Page 339 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

32
Όταν ήμουν στον Μυστρά, μαθήτευα δίπλα σ’ εκείνον τον πάνσοφο
άντρα, τον Πλήθωνα, ο οποίος μας έλεγε διάφορα, κάτι σαν
παροιμίες, που όντως επαληθεύονταν πολλές φορές. Όλα ήταν
απόσταγμα σοφίας όχι δικής του αλλά της ελληνικής παράδοσης στην
οποία πίστευε απεριόριστα και υπηρετούσε με όλη του την ψυχή.
Ένα από αυτά τα διδάγματα έλεγε ότι «Η ζωή κάνει κύκλους.
Μετά τις συμφορές και τις λύπες ακολουθούν οι χαρές και το
αντίστροφο». Πολλές φορές τον σκεφτόμουν στη Βενετία. Και γι’
αυτό συχνά, όταν με χτυπούσαν απίστευτες συμφορές, έπαιρνα
θάρρος καθώς θυμόμουν τα σοφά λόγια του δασκάλου μου.
Μετά το θάνατο του μωρού μου ήμουν αφάνταστα
στενοχωρημένη. Το μόνο πάντως θετικό, που κάπως αναπτέρωσε το
ηθικό μου, ήταν ότι λίγο μετά τη φοβερή εκείνη απώλεια κέρδισα
τελικά τη δίκη με τους τραπεζίτες. Έτσι εγώ και οι άνθρωποί μου
αποκτήσαμε μεγάλη οικονομική ανεξαρτησία. Μάλιστα σε μερικούς
από τους οικείους μου, όπως ο Σερβόπουλος, αγόρασα σπίτια, για να
αισθάνονται πιο άνετα στον δικό τους χώρο. Φρόντισα μάλιστα να
είναι κοντά μου για να τους έχω παρέα. Ωστόσο, παρά το ευχάριστο
αυτό γεγονός, εξακολουθούσα να είμαι σε άσχημη ψυχολογική
κατάσταση, κι ακόμη δε γνώριζα τι μου επιφύλασσε η τύχη.
Πλησίαζαν, θυμάμαι, οι Απόκριες. Είναι η περίοδος γλεντιού και
χαράς, που την τιμάει τόσο ο λαός με χορούς και τραγούδια στις
πλατείες, όσο και οι ευγενείς οι οποίοι μάλιστα οργανώνουν και
συνάξεις μεταμφιεσμένων στα μέγαρά τους.
Σε πολλές τέτοιες συγκεντρώσεις είχαν προσκαλέσει κι εμένα,
αλλά δεν είχα δώσει θετική απάντηση σε κανέναν. Ένιωθα μόνη,
αλλά το σημαντικότερο ήταν άλλο. Ετοίμαζα ένα μεγάλο ταξίδι
μακριά από τη Βενετία. Και εξηγούμαι: Εκείνη την περίοδο,