Page 343 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

από πενήντα οικογένειες ευγενών της Βενετίας. Τι θα έλεγες να
έρθεις κι εσύ;»
Ήμουν σκεφτική.
«Θα ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Άσε που κι εσύ πρέπει να
ξεσκάσεις λιγάκι».
Δεν απάντησα. Σηκώθηκα και πήγα προς το παράθυρο. Κοίταξα
έξω. Ο ουρανός της Βενετίας ήταν κατάμαυρος, σκέτο μολύβι.
«Ξέρεις πόσοι ευγενείς θα ήθελαν να σε γνωρίσουν;» είπε ο
πεθερός μου πλησιάζοντάς με.
«Εμένα;» ρώτησα μην πιστεύοντας στα αυτιά μου.
«Μα εκτός του ότι είσαι μια υπέροχη γυναίκα, είσαι και η
τελευταία αυτοκράτειρα της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας».
«Πολύ ωραίο και… κάπως μεγάλο ακούγεται αυτό», είπα
χαμογελώντας.
«Όπως και να ’χει, εγώ ακόμη σε θεωρώ κόρη μου, και ως τέτοια
θα ήθελα να σε έχω δίπλα μου εκείνη τη βραδιά».
Χαμογέλασα ευχαριστημένη. Το ίδιο κι εκείνος.
«Είμαστε σύμφωνοι;» επέμεινε.
Του έγνεψα καταφατικά. Δεν μπορούσα να του χαλάσω χατίρι.
Ήταν πάντα τόσο καλός μαζί μου.
«Κόρη μου, κόρη μου…» είπε και με αγκάλιασε. «Άσχετα με το τι
έγινε μ’ εσένα και το γιο μου, ή με το τι πρόκειται να γίνει σύντομα,
εγώ σε θεωρώ νύφη μου και λέω ότι… ότι έχει ο Θεός».
«Δεν καταλαβαίνω…»
Μα τι θέλει να πει; Όλο με γρίφους μιλάει σήμερα.
«Δεν πειράζει, μικρή μου, δεν πειράζει…» είπε και με αγκάλιασε
πάλι.
Μα τι συμβαίνει; αναρωτήθηκα. Γιατί μου φέρεται έτσι; Κι έχει
τόσα χρόνια να με δει. Λες να ’χει γίνει κάτι;
«Λοιπόν, θα περάσουμε καταπληκτικά. Και να δεις που αυτή η
συγκέντρωση μπορεί να σου βγει και σε καλό».
«Δηλαδή;» ρώτησα γεμάτη περιέργεια.
«Λέω ότι μπορεί να υπάρχουν και… εκπλήξεις».
«Εκπλήξεις; Δε σε καταλαβαίνω, πατέρα».
«Έλα και… θα δεις!»