Page 348 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Γιατί να με παραδώσει ειδικά σ’ εσάς ο κύριος Κονταρίνι;»
«Χμ… φαντάζομαι ότι μπορεί να είχε τους λόγους του».
Την ίδια στιγμή η μουσική σταμάτησε. Το κομμάτι που παιζόταν
είχε τελειώσει. Ενώ χειροκροτούσαμε, μας πλησίασε ένας
ηλικιωμένος ευγενής και είπε στο συνοδό μου:
«Κύριε πρέσβη, απόψε θέλετε να μονοπωλήσετε την
αυτοκράτειρα;»
Πριν καν προλάβει να απαντήσει εκείνος, μπήκε στη μέση ένας
άλλος.
«Επ, επ… είμαστε κι εμείς εδώ».
«Γέροντα Τζένο», είπε ο ηλικιωμένος ευγενής, «τραβήξου εσύ και
τα χρόνια σου! Θέλω να χορέψω με την αυτοκράτειρα».
«Γιατί;»
«Μα είμαι νεότερός σου… πέντε χρόνια».
«Βρε χούφταλο, πριν από εξήντα χρόνια μαζί δεν πολεμήσαμε…»
Οι δυο τους άρχισαν να λογοφέρνουν σαν μικρά παιδιά. Όσο γέλιο
κι αν μου προκαλούσαν, γύρισα στο συνοδό μου και του είπα:
«Μπορείτε να με πάρετε από δω, παρακαλώ;»
Εκείνος, χωρίς δεύτερη κουβέντα, με πήρε από το χέρι και καθώς
απομακρυνόμασταν, είπε:
«Συγγνώμη… βλέπω ότι ο πατέρας μου μας αναζητά».
«Ο πατέρας σας είπατε; Και ποιος είναι αυτός, παρακαλώ;»
Πριν προλάβω να πάρω απάντηση, είδα μπροστά μου τον πεθερό
μου.
«Μα… τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα με συστολή.
Τότε ο Μπερτούκκιος είπε:
«Περνάς καλά;»
«Ναι. Αλλά ο κύριος πρέσβης από δω…»
«Ω, αγαπητή μου, μη με αποκαλείς “κύριο πρέσβη”», μου λέει ο
συνοδός μου.
«Και πώς να σας αποκαλώ;» ρώτησα.
Αντί για απάντηση, έβγαλε τη μάσκα και τότε μου αποκαλύφθηκε
το πιο απίθανο πρόσωπο που θα μπορούσα να σκεφτώ. Ο
αγαπημένος μου Μαρίνος, με σάρκα και οστά! Ναι, σας το λέω και
ανατριχιάζω ακόμη και τώρα! Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και το