Page 351 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

επέστρεψα στη Βενετία».
«Σου… σου τα είπε όλα;» ρώτησα διστακτικά.
«Ναι», μου απάντησε και μ’ έκλεισε στην αγκαλιά του.
«Και… εννοώ, δεν είσαι θυμωμένος;»
«Εγώ; Πώς σου πέρασε από το μυαλό; Αλλά τώρα, αγάπη μου…»
«Πώς το είπες αυτό;» ρώτησα ξαφνιασμένη.
«Αγάπη μου… Γιατί ρωτάς;»
«Ξέρεις πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτή λέξη… πόσο μου
έλειψε…»
Με έσφιξε στην αγκαλιά του και με φίλησε γλυκά. Μετά μου είπε:
«Όμως πρέπει πια να σκεφτούμε και κάτι άλλο… τι θα κάνουμε
επιτέλους οι δυο μας».
«Δηλαδή;»
«Αστεφάνωτοι θα μείνουμε… μεγαλειοτάτη;»
Περιττό να πω τι έγινε. Μετά το Πάσχα παντρευτήκαμε στον Άγιο
Μάρκο της Βενετίας, με κάθε μεγαλοπρέπεια. Είχαμε πάνω από
χίλιους καλεσμένους από κάθε κοινωνική τάξη της Βενετίας. Η
εκκλησία είχε γεμίσει απ’ άκρη σ’ άκρη. Και επίτιμος καλεσμένος μας
ήταν –ποιος άλλος;– ο ίδιος ο δόγης της Βενετίας και η οικογένειά
του, που βέβαια μας στεφάνωσαν.
Στην αρχή, μετά το γάμο, μείναμε στο μέγαρο του πατέρα του,
αλλά μόνο για λίγους μήνες. Στη συνέχεια αγοράσαμε από κοινού ένα
δικό μας τριώροφο μέγαρο, με τριάντα μικρά και μεγάλα δωμάτια και
βοηθητικούς χώρους, στη συνοικία του Σαν Ζουλιέν. Είναι το
μέγαρο που διαμένω και τώρα.
Λίγο πιο μακριά είναι και ο ναός του Σαν Ζουλιέν, μόλις λίγα
λεπτά με τα πόδια, βόρεια από το παλάτι του δούκα. Αυτή η
εκκλησία είναι από τις παλιότερες της Βενετίας και χτίστηκε τον 9ο
αιώνα. Έπαθε πολλές καταστροφές και ξαναχτίστηκε το 1105. Είναι
μια ταπεινή εκκλησία που ταιριάζει πολύ σ’ εμάς τους πιστούς της
ενορίας. Έξω από το ναό υπάρχει και μια σχετικά άνετη πλατεία
στην οποία κάνω μέρα παρά μέρα μια βόλτα, όταν έχει καλό καιρό.
Λοιπόν, στο εξής τα πράγματα ακολούθησαν το δρόμο τους μ’
εμένα και τον Μαρίνο μου. Η ζωή μου είχε μπει ανεπάντεχα σ’ έναν
όμορφο δρόμο. Και δεν πέρασε παρά ένας χρόνος και, παρά την ηλικία