Page 346 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Κονταρίνι βέβαια, οι Μπάρμπαρο, οι Μαλιπιέρο, οι Ντιέντο, οι
Κόκκο, οι Φαλιέρ, οι Πολάνι, οι Τιέπολο και πολλοί άλλοι. Και όλοι
σχεδόν με περιέβαλλαν με την αγάπη που άρμοζε στο πρόσωπό μου,
στον τίτλο που έφερα, σ’ εμένα την ίδια προσωπικά και την
οικογένειά μου.
Άσε που μερικοί είχαν γνωρίσει πιο παλιά τον πατέρα μου, όταν
είχε έρθει στη Βενετία για δουλειές του κράτους. Μάλιστα κάποιοι
από αυτούς κάθονταν σε καρέκλες καθώς ήταν οι πιο ηλικιωμένοι.
Όμως κοτσονάτοι, που λέμε. Αυτοί ήξεραν ακόμα και τον παππού
Νικόλαο.
Καταλαβαίνετε τώρα τι συγκίνηση ένιωσα; Να μαθαίνω ότι
υπήρχαν άνθρωποι που ήξεραν τους δικούς μου πάνω από μισό
αιώνα πριν! Και να μου μιλάνε με τόση αγάπη και εκτίμηση, που δεν
είχα συναντήσει, σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, ούτε σε Ρωμιούς!
Ομολογώ ότι πολύ σύντομα ένιωθα άνετα ανάμεσά τους. Ήταν και
κάτι που το είχα ανάγκη.
Κάποια στιγμή ξεκίνησε κι ο χορός. Κι ύστερα από λίγο άρχισα να
ιδρώνω. Είναι αλήθεια ότι μέχρι τότε δεν είχα καταφέρει να
εξοικειωθώ με τους δυτικούς και ειδικότερα τους βενετσιάνικους
χορούς. Και επειδή είχα υποψιαστεί τι θα γινόταν, και για να μη γίνω
ρεζίλι εγώ αλλά και οι άνθρωποί μου, είχα προσλάβει δάσκαλο και
για ένα τριήμερο υποβληθήκαμε στο βασανιστήριο της εκμάθησης
χορών.
Λοιπόν αναπόφευκτα κάποια στιγμή ήρθε και η πρόσκληση από
τον πεθερό μου. Ξεροκατάπια και τότε εκείνος μου είπε
χαμογελώντας:
«Έλα… μη φοβάσαι…»
«Καλέ μου πατέρα», του είπα, «ας το αφήσουμε για αργότερα
και…»
«Έλα σου λέω! Έλα κι εγώ δε θα σε αφήσω στιγμή από τα χέρια
μου».
Υπέκυψα και τον ακολούθησα.
Νόμιζα ότι κανένας δε θα με πρόσεχε, γιατί είχε και πάρα πολύ
κόσμο. Αλλά έκανα λάθος. Γιατί αμέσως όλοι παραμέρισαν και μέσα
στο μεγάλο σαλόνι έμεινα εγώ κι αυτός να χορεύουμε. Ήταν γύρω