Page 344 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Τον κοίταζα και σκεφτόμουν ότι μάλλον κάτι είχε ετοιμάσει.
Αλλά πριν προλάβω να πω κάτι, πρόσθεσε:
«Ώρα να πηγαίνω, γιατί θα επισκεφτώ και άλλους φίλους μου που
επίσης έχω καιρό να δω!» μου είπε με ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
Και αφού με φίλησε, έφυγε σχεδόν τρέχοντας.
Πράγματι, την ίδια μέρα ανακοίνωσα τα νέα και στους συγγενείς
και οικείους μου και συμφωνήσαμε ότι θα ήταν καλό να τιμήσουμε
αυτή την πρόσκληση.
Η καθορισμένη Κυριακή λοιπόν έφτασε κι εγώ με την ακολουθία
μου ήμασταν έτοιμοι και περιμέναμε τις γόνδολες του πεθερού μου.
Ήδη από την προηγουμένη είχαμε προμηθευτεί και τις μάσκες μας.
Πριν από κάμποσες μέρες είχαμε καλέσει στο σπίτι έναν καλό
κατασκευαστή και του ζητήσαμε να μας ετοιμάσει στα μέτρα του
προσώπου μας μερικές καλές μάσκες και κάποια κοστούμια εποχής
για τη βραδινή γιορτή στο σπίτι του Κονταρίνι. Έτσι, ήμασταν
πανέτοιμοι.
Εγώ διάλεξα μια μάσκα που είχε μορφή πουλιού, φτερά στη θέση
των αυτιών και γύρω από τα μάτια ραμμένα μικρά κοσμήματα. Τέλος
η μύτη προεξείχε ελαφρά σαν ράμφος μικρού πουλιού. Από κάτω το
υπόλοιπο πρόσωπο ήταν ελεύθερο. Εσωτερικά η μάσκα είχε
επένδυση από κίτρινο βελούδο ώστε να μην ενοχλεί στην επαφή με
το δέρμα.
Λοιπόν, κατά τις εφτά το απόγευμα ήρθαν δυο μεγάλες γόνδολες
από τον πεθερό μου. Επιβιβαστήκαμε οι μισοί σ’ αυτές και οι
υπόλοιποι στις δυο δικές μου γόνδολες κι έτσι, με την ακολουθία
μου, δέκα συνολικά άτομα, τραβήξαμε για το μέγαρο του Κονταρίνι.
Όταν φτάσαμε, πραγματικά εκστασιάστηκα. Δεν ήταν η πρώτη
φορά που έμπαινα σε παλάτι ευγενούς, αλλά σε ένα τέτοιο… ναι,
ήταν η πρώτη μου φορά! Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει πλούτος και
μεγαλείο. Αυτό το μέγαρο ήταν ένα πραγματικό έργο τέχνης!
Για να καταλάβετε, θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα μιλήσω
γι’ αυτή την οικογένεια. Ήταν από τις πιο παλιές στη Βενετία και μία
εκ των δώδεκα που αποτέλεσε τον αρχικό πυρήνα των ευγενών οι
οποίοι είχαν το δικαίωμα να εκλέγουν δόγη της Βενετίας. Από αυτήν
έχουν βγει δεκάδες ανώτεροι αξιωματούχοι και βέβαια δόγηδες. Τα