Page 347 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

μας ίσως και πάνω από διακόσια άτομα με τα μάτια τους καρφωμένα
πάνω μας. Αισθανόμουν σαν να έδινα παράσταση πρώτη φορά στη
ζωή μου. Σαν να ήταν η πρεμιέρα μου στο τεράστιο Θέατρο της
Βενετίας, ίσως το πιο όμορφο θέατρο που είχα δει στον κόσμο.
Καθώς στριφογύριζα με τον πεθερό μου, τους έβλεπα όλους να μας
κοιτάζουν και διακριτικά να μας σχολιάζουν. Ήμουν σε δύσκολη
θέση, αλλά παραδόξως τα πόδια μου τα πήγαιναν καλά. Ευτυχώς
έπιασαν τόπο τα μαθήματα! σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Και τότε μας πλησιάζει ένας άντρας. Ο Μπερτούκκιος, μπροστά
στον κόσμο, παραχώρησε τη θέση του με μια μικρή υπόκλιση.
Μπορώ να πω ότι ο τύπος που με παρέλαβε ήταν δυνατός και
καλοστεκούμενος. Φορούσε μάσκα Μαυριτανού και μια περίεργη
στολή. Δεν ήταν ούτε αρλεκίνος ούτε και… βασιλιάς. Ίσως κάτι
ανάμεσα. Αλλά θα μπορούσες να πεις ότι κάποιες στιγμές ο ένας
ρόλος επικάλυπτε τον άλλο.
«Μα γιατί γελάτε;» με ρώτησε με κάπως βαριά φωνή κάτω από τη
μάσκα του.
«Κάτι σκέφτηκα», είπα.
«Μπορώ να μάθω κι εγώ; Το έχω τόσο ανάγκη…»
«Όχι. Αφήστε το καλύτερα, κύριε… κύριε…»
«Επιτρέψτε μου να μη σας αποκαλυφθώ… ακόμη».
«Αυτό δεν είναι ευγενικό. Κι αν κρίνω από τον τρόπο που
χορεύετε…»
«Ναι…»
«Μάλλον είστε ευγενής», είπα.
«Ακριβώς».
«Εμένα, όμως, με ξέρετε;»
Μου έγνεψε καταφατικά. Στο μεταξύ είχαν μπει κι άλλοι στο
χορό κι έτσι δεν ήμασταν πια στο επίκεντρο, πράγμα που με
ανακούφισε.
«Εγώ δεν πρέπει να γνωρίζω ποιος κύριος είναι ο συνοδός μου;»
«Είναι τόσο αναγκαίο; Δε σας ευχαριστεί ο χορός που σας
προσφέρω;»
«Δε λέω όχι. Αλλά… αναρωτιέμαι».
«Τι πράγμα;».