Page 353 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

33
Πάνω από δέκα χρόνια έζησα μαζί με τον αγαπημένο μου. Μετά το
γάμο μας θαρρείς ότι όλη η ευλογία του Θεού και η καλή τύχη του
κόσμου είχε πέσει πάνω μας. Όλα μάς έρχονταν δεξιά, που λέμε. Τα
οικονομικά μας ήταν στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσαν
να είναι ποτέ. Γιατί το εμπόριο με την Αίγυπτο, όπου η οικογένεια
του Μαρίνου είχε δεσμούς από παλιά, ήταν σε μεγάλη άνθηση.
Ο ίδιος είχε απαλλαγεί από την υποχρέωση να ξαναφύγει για την
Αίγυπτο ως πρέσβης. Πλέον διηύθυνε από δω τις επιχειρήσεις μαζί με
τον πατέρα του. Έφερναν πιπέρι, κανέλα και άλλα μπαχαρικά από την
Αλεξάνδρεια. Ο άντρας μου είχε κάνει καλές γνωριμίες εκεί κάτω,
ειδικά χάρη σ’ εκείνον τον άνθρωπο που το 1453 τον είχε
εξαγοράσει. Λοιπόν, όλα δούλευαν ρολόι. Και το χρυσάφι έτρεχε στις
τσέπες των Κονταρίνι όπως το νερό στα ποτήρια μας.
Και όπως είπα, αγοράσαμε ένα δικό μας σπίτι στη συνοικία του
Σαν Ζουλιέν. Αν και με τα χρήματα που είχαμε θα μπορούσαμε να
αγοράσουμε ένα μέγαρο πάνω στο μεγάλο κανάλι της Βενετίας,
προτιμήσαμε την ησυχία μας απ’ όλους και απ’ όλα.
Ας πω λίγα πράγματα και γι’ αυτό το υπέροχο μέγαρο που περνάω
τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, για να καταλάβετε πόσο όμορφο
είναι. Εκτός από το ισόγειο έχει άλλους τρεις ορόφους. Το δικό μας
υπνοδωμάτιο είναι βέβαια στον τελευταίο. Ουσιαστικά όμως όλα τα
δωμάτια του ορόφου τα είχαμε οι δυο μας, μαζί με τη μεγάλη
βιβλιοθήκη με τα πεντακόσια και πλέον βιβλία μας, αλλά και τα
γραφεία εργασίας μας και το χώρο υποδοχής των πιο σημαντικών
επισκεπτών μας.
Από κάτω, στον δεύτερο, είναι ο μεγάλος χώρος όπου δεχόμασταν
τους καλεσμένους και δίναμε τα επίσημα δείπνα μας. Εκεί χωρούσαν
άνετα ίσως και εκατό άτομα. Ειδικά εκείνος ο χώρος ήταν μια