Page 358 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

που μεταπωλούν σε όλη την Ευρώπη. Το ποσοστό της Βενετίας σ’
αυτό το διεθνές εμπόριο είναι, λένε, άνω του 60%, γεγονός που
καθιστά τη Γαληνοτάτη τον μεγαλύτερο εισαγωγέα μπαχαρικών από
την Ανατολή. Αυτό της αποφέρει απίστευτα κέρδη, το ίδιο και στο
σύζυγό μου, όπως έχω πει και αλλού.
Εγώ πάλι από τη μεριά μου, εκείνη την περίοδο ασχολιόμουν με
τις πάμπολλες αγαθοεργίες και τη φροντίδα των συμπατριωτών μου.
Είχα δηλαδή δεχτεί να συνδράμω, σε κάθε ευκαιρία, είτε την
ελληνική αδελφότητα της Βενετίας –που ουσιαστικά ήταν ακόμη στα
σπάργανα– είτε και μεμονωμένα εμπερίστατων Ρωμιών που είχαν
απόλυτη ανάγκη.
Επιπλέον δεν παρέλειπα να ενθαρρύνω κάθε προσπάθεια που
τύχαινε να ακούσω σχετικά με τον Μοριά, ειδικά σε περιπτώσεις που
μάθαινα ότι κάτι ετοιμαζόταν ενάντια στους Τούρκους στην
Πελοπόννησο. Γιατί τότε στην Πελοπόννησο, το μόνο ελεύθερο
πλέον μέρος μετά το 1460 –αν μπορώ να το πω ελεύθερο– ήταν οι
πόλεις της Βενετίας· το Ναύπλιο, το Άργος, η Μεθώνη, η Κορώνη.
Όλα τα άλλα μέρη ήταν υπό την επικράτεια των Τούρκων.
Μάλιστα συνέβη και το εξής περίεργο. Όταν το 1463 ξέσπασε ο
πρώτος πόλεμος των Βενετών κατά των Τούρκων, έλαβα μιαν
αναπάντεχη επιστολή από τον κουνιάδο μου, τον Θωμά Παλαιολόγο.
Απίστευτο, έτσι; Αυτός το 1460 είχε αρνηθεί να πολεμήσει τους
Τούρκους που επέδραμαν στον Μοριά, μετά από πρόσκληση,
παρακαλώ, του αδελφού του, του άτιμου Δημητρίου, με τον οποίο
ήταν σε πόλεμο. Ο Θωμάς, δειλός καθώς ήταν, το έσκασε με την
οικογένειά του στην Κέρκυρα και μετά στη Ρώμη όπου ζούσε από
ένα πλούσιο βοήθημα που του έδινε ο Πάπας ο οποίος τον θεωρούσε
άμεσο κληρονόμο του θρόνου της Κωνσταντινούπολης.
Λοιπόν ο Θωμάς με επιστολή του «προς τη μνηστή» –προσέξτε,
δε με έλεγε σύζυγο– «του αυτοκράτορα και αδελφού μου
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Δραγάση» με εκλιπαρούσε να τον
συγχωρέσω. Ναι, καλά διαβάσατε! Ήθελε να τον συγχωρέσω για ό,τι
είχε γίνει μεταξύ μας. Επίσης υποστήριζε ότι ήταν σε συζητήσεις με
τους Βενετούς, ώστε να του ετοιμάσουν ένα μεγάλο σώμα στρατού
με το οποίο σκόπευε να κατέβει και πάλι στον Μοριά και να