Page 359 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

ξεκινήσει επανάσταση κατά των Τούρκων. Γι’ αυτό μου ζητούσε
χρήματα –φαίνεται ότι είχε μάθει την καλή οικονομική μου πια
κατάσταση– κι έλεγε ότι αυτό το εγχείρημα θα το έκανε και με
άλλους Έλληνες πρόσφυγες που είχαν την ίδια αγάπη για την πατρίδα.
Προφανώς και ενημέρωσα το σύζυγό μου.
«Τι λες γι’ αυτό;» τον ρώτησα.
«Είσαι τρελή; Θα πιάσεις παρέες με αυτό το κάθαρμα; Λέω να τον
αγνοήσεις».
«Εντελώς;» ρώτησα ίσως με κάποιο παράπονο.
«Μα τι λες τώρα; Τον πιστεύεις;»
«Σου λέω, Μαρίνο μου, ότι έχω μάθει κι από αλλού ότι έτσι είναι
τα πράγματα».
«Ο Σερβόπουλος τι λέει;»
«Πιστεύει ότι πρέπει να… να το ψάξουμε το θέμα. Θέλει πρώτα
να ρωτήσει κάπου… κάποιον, στο Συμβούλιο της Βενετίας».
«Καλά σου λέει! Να τον ακούς… ξέρει αυτός».
«Εσύ τι θα κάνεις;»
«Τι εννοείς;» με ρώτησε με νεύρα.
Σηκώθηκε και πήγε προς το κοντινό παράθυρο. Μετά, αφού
κοίταξε για λίγο έξω, γυρίζει και μου λέει απότομα δείχνοντάς με με
το δάχτυλο:
«Οι Παλαιολόγοι σού σκότωσαν το γιο!»
Με είδε που δαγκώθηκα κι έσπευσε κοντά μου. Με αγκάλιασε και
πρόσθεσε:
«Συγγνώμη… ήθελα να πω… το γιο μας…»
Εννοούσε το πρώτο μου παιδί. Με πήραν τα κλάματα μόλις
θυμήθηκα εκείνο το πλασματάκι που το είχα βρει παγωμένο στην
κούνια του. Ο Μαρίνος κατάλαβε το λάθος του και με πήρε τρυφερά
στην αγκαλιά του. Καθίσαμε σε έναν καναπέ κι ύστερα από λίγο είπε
πάλι:
«Έλα τώρα, καλή μου, μην κάνεις έτσι. Σου ζήτησα συγγνώμη».
«Μου είχες πει ότι… ότι δε θα ξανασυζητήσουμε αυτό το θέμα
ποτέ πια», του παραπονέθηκα.
Για λίγη ώρα μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι, ώσπου ξαφνικά μου
λέει: