Page 361 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Και λες ότι αυτά που ακούγονται για την εκστρατεία…»
«Αυτό μπορεί να γίνει…» μου είπε.
«Τότε γιατί να μη βοηθήσουμε; Κι αν πάρουμε και τον Μυστρά,
την παλιά μας πρωτεύουσα…»
«Δε νομίζω. Ο Μυστράς δεν έχει θάλασσα. Άρα είναι χωρίς αξία
για τη Βενετία».
«Κατάλαβα».
«Όπως και να ’χει, θέλω ένα πράγμα από σένα, Άννα».
«Ακούω», είπα πρόθυμα.
«Μείνε μακριά από τον αχρείο τον κουνιάδο σου…»
Συμφώνησα, αλλά… δεν τον άκουσα. Δεν ξέρω γιατί. Απλώς, σας
λέω, δεν τον άκουσα. Πίστευα ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα.
Λοιπόν συχώρεσα τον Θωμά Παλαιολόγο κι έτσι νομίζω ότι όφειλα
να κάνω, εγώ που είμαι η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου.
Εξάλλου στη μέση δεν ήταν πια οι προσωπικές μας αντιπαλότητες,
αλλά κάτι πολύ υψηλότερο: η ελευθερία της πατρίδας.
Έτσι, όταν ήρθε η ώρα, του έστειλα κρυφά, από τα χρήματά μου
στη Ρώμη, 2.000 χρυσά δουκάτα. Ήταν καλά λεφτά και θα μπορούσε
να συντηρήσει για δύο τουλάχιστον χρόνια εκατό ιππείς και
διακόσιους πεζικάριους εξασφαλίζοντάς τους κανονικό μισθό. Δεν
έμαθα ποτέ τι τα έκανε τα λεφτά ο κουνιάδος μου. Δε με ενδιέφερε.
Εγώ πίστευα –κι ακόμη το πιστεύω– ότι δεν τα έδωσα σ’ αυτόν,
αλλά στην πατρίδα.
Με την ευκαιρία, θα μιλήσω μια τελευταία φορά για τους δυο
κουνιάδους μου. Ο γνωστός τουρκόφιλος Δημήτριος Παλαιολόγος
άρχισε μετά την άλωση της Πόλης τις έριδες με τον νεότερο αδελφό
του, τον Θωμά, για την επικράτηση στον Μοριά και την απόκτηση
του τίτλου του αυτοκράτορα. Τελικά οι Τούρκοι εισέβαλαν το 1460
στον Μοριά και τον υπέταξαν. Παραδόξως πώς, ο Μυστράς
συνθηκολόγησε στις 29 Μαΐου, όπως και η Κωνσταντινούπολη. Ο
Δημήτριος παραδόθηκε αμαχητί στους φίλους του. Για ανταμοιβή
έλαβε από το σουλτάνο προσόδους από τα νησιά των Γατελούζων,
τα οποία την ίδια χρονιά είχαν κατακτήσει οι Τούρκοι. Το 1470 ο
Δημήτριος πέθανε στην Αδριανούπολη. Είχε κάνει δύο γάμους: ο
πρώτος με μια Ζώη Παρασπόνδυλη κι ο δεύτερος με τη Θεοδώρα,