Page 362 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
P. 362

κόρη του Παύλου Ασάνη, η οποία πέθανε λίγο μετά τον Δημήτριο.
  Με τη  Θεοδώρα είχε  αποκτήσει  μια κόρη,  την Ελένη,  που μάλιστα
  παντρεύτηκε,  όπως  κι  άλλες,  το  σουλτάνο  Μωάμεθ  Β΄,  αλλά  και
  αυτή πέθανε πολύ σύντομα.
    Ο  Θωμάς  Παλαιολόγος,  τώρα,  παντρεύτηκε  το  1432  την
  Κατερίνα,  κόρη  του  τελευταίου  Φράγκου  πρίγκιπα  του  Μοριά
  Κεντρηρίωνα  Β΄  Ζακκαρία.  Μετά  την  υποταγή  του  Μοριά  στους
  Τούρκους, το 1460, ο Θωμάς δραπέτευσε με βενετικό πλοίο. Αρχικά
  πήγε στην Κέρκυρα κι από κει στη Ρώμη έχοντας μαζί του την κάρα
  του  Αγίου  Ανδρέα  που  την  είχε  πάρει  από  την  Πάτρα.  Τη  δώρισε
  στον  Πάπα  της  Ρώμης  κι  αυτός,  σε  αντάλλαγμα,  του  έδωσε  μια
  πολυτελή  κατοικία  στη  Ρώμη  και  μηνιαία  χορηγία  500  χρυσών
  νομισμάτων.  Λίγο  μετά  πέθανε  η  γυναίκα  του  στην  Κέρκυρα  κι
  αυτός κάλεσε και τα παιδιά του στην Ιταλία. Πέθανε τελικά το 1465.
  Ως  προς  τα  παιδιά  του,  γνωρίζω  τα  εξής:  η  Ελένη  (1431-1473),  η
  πρώτη  του  κόρη,  παντρεύτηκε  τον  άρχοντα  της  Σερβίας  Λάζαρο
  Μπράνκοβιτς  και  απέκτησαν  τρεις  κόρες.  Ο  Ανδρέας  (1453-1502)
  ήταν  εντελώς  ρέμπελος.  Όταν  πέθανε  ο  πατέρας  του,  διέδιδε  ότι
  αυτός  ήταν  –άκουσον,  άκουσον!–  ο  νόμιμος  αυτοκράτορας  της
  Κωνσταντινούπολης. Για να βρει λεφτά για τις ασωτίες του, ο άθλιος,
  «πούλησε»  τα  δικαιώματά  του  επί  του  θρόνου  στον  Γάλλο  βασιλιά
  Κάρολο Η΄. Κατόπιν τα ξαναπούλησε στους βασιλείς της Ισπανίας! Ο
  Μανουήλ, που γεννήθηκε το 1455, ήταν ο νεότερος γιος του Θωμά,
  ίδια πάστα με τον αδελφό του. Αυτός, ακόμα πιο διεφθαρμένος, πήγε
  στην  Πόλη  και  πούλησε  στο  σουλτάνο  Βαγιαζήτ  Β΄  τα  δήθεν
  δικαιώματά  του  επί  του  θρόνου!  Τέλος  η  Ζωή  (ή  Σοφία,  όπως
  μετονομάστηκε  στη  Μόσχα)  (1449-1503)  είχε  την  καλύτερη  τύχη
  απ’ όλους. Το 1470 παντρεύτηκε, με τη μεσολάβηση του Πάπα, το
  βασιλιά Ιβάν Γ΄ της Μόσχας. Απέκτησε δε και αρκετά παιδιά.
    Θα  μου  πείτε  ότι  ίσως  έπιασαν  οι  κατάρες  που  τους  είχα  ρίξει
  όταν  σκότωσαν  το  παιδί  μου.  Μπορεί…  δεν  ξέρω.  Άλλωστε  δε  με
  ενδιαφέρει  πλέον.  Είναι  όλα  τόσο  πολύ  μακρινά,  τόσο  παλιά,  τόσο
  απόμακρα. Και δεν ξέρω αν ακόμη τους κρατάω κακία.
   357   358   359   360   361   362   363   364   365   366   367