Page 334 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

απόλυτα».
«Εμάς; Από ποια άποψη;» ρώτησα με ενδιαφέρον.
«Μα αν οι δυο τους τα βρουν και ειρηνεύσει ο τόπος και φύγει κι
ο Τούρκος, τότε, Άννα, δε θα έχει λόγο να μετακομίσει εδώ ο Θωμάς
Παλαιολόγος».
«Δίκιο έχεις», συμφώνησα.
Είχαμε αποφάει και μετακινηθήκαμε στο καθιστικό για να
πάρουμε το γλυκό μας. Είχα βρει στη Βενετία δυο-τρία
ζαχαροπλαστεία που με εξυπηρετούσαν προσωπικά και μάλιστα τους
είχα δώσει και την άδεια να λένε ότι με είχαν πελάτισσα.
Καταλαβαίνετε ότι αυτό ήταν σημαντικό για την πελατεία τους.
Έτσι, μια φορά την εβδομάδα μου έστελναν από τα πιο φρέσκα τους
γλυκά, δωρεάν. Λοιπόν πρόσφερα στον Σερβόπουλο, αλλά τον είδα
να διστάζει.
«Τι συμβαίνει; Φρέσκα είναι. Μην ανησυχείς», τον διαβεβαίωσα
χαμογελώντας.
«Δε λέω αυτό».
«Τότε;»
«Είναι εντάξει; Τα… τα έχει δοκιμάσει κανείς;»
«Μα τι λες τώρα; Δεν τα έχει αγγίξει άνθρωπος, ήρθαν κατευθείαν
από το ζαχαροπλαστείο…»
Με κοίταζε περίεργα, ήταν μάλλον τρομαγμένος. Τότε κι εμένα το
μυαλό μου πήρε στροφές.
«Μη μου πεις τώρα ότι φοβάσαι μήπως…» του είπα.
Μου έγνεψε καταφατικά.
«Λες να προσπαθήσουν να μας ξεκάνουν;»
«Σε συμβουλεύω στο εξής ό,τι φαγώσιμο αγοράζεις απ’ έξω να
βάζεις κάποιον να το δοκιμάζει πρώτα».
«Υπερβολές», είπα χαμογελώντας.
«Καλά… όπως νομίζεις», είπε απογοητευμένος.
Τελικά, μιας και ήταν και λιχούδης, ο κακομοίρης, Θεός σχωρέσ’
τον κι αυτόν, δοκίμασε καναδυό. Όταν κατάλαβε ότι ήταν εντάξει,
χαμογέλασε και πήρε άλλο ένα.
«Χωρίς παρεξήγηση, Σερβόπουλε, ξέρεις ότι σε σέβομαι και γι’
αυτό σου έχω αναθέσει τις υποθέσεις μου, αλλά δε νομίζω πια να