Page 335 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

φτάσουν σ’ αυτό το σημείο τα αδέλφια του συχωρεμένου
αυτοκράτορα».
Με κοίταξε με αμφιβολία.
«Μα τόσο πολύ με μισούν;»
«Ακριβώς», μου είπε απλά. «Γενικά τους Νοταράδες δε σας
αγάπησαν ποτέ. Άσε που είναι και οι ανθενωτικοί, οι οποίοι τώρα
στην Πόλη τα έχουν βρει με το σουλτάνο».
«Δηλαδή;» ρώτησα ξαφνιασμένη.
«Ο καινούργιος πατριάρχης είναι ο Γεννάδιος».
«Α ναι; Κατάφερε και βολεύτηκε, η διμούτσουνη οχιά;»
«Αυτός δε θα τα κατάφερνε; Εξάλλου η επίσημη Εκκλησία κι ο
Γεννάδιος πάντα επιθυμούσαν, και πριν από την άλωση, την άνευ
όρων συνδιαλλαγή με τον Τούρκο. Ο σουλτάνος το ήξερε αυτό κι
έτσι του έκανε τη χάρη και τον έχρισε πατριάρχη. Τώρα τον
προσκυνάνε όλοι στην Πόλη σαν να είναι αυτοκράτορας».
«Είναι δυνατόν;» είπα με δυσπιστία.
«Αν είναι αληθινά, Άννα, έστω τα μισά από αυτά που είπα –γιατί
όπως ανέφερα είναι φήμες που άκουσαν οι άνθρωποί μου–,
οφείλουμε να προσέχουμε… ειδικά για το μωρό».
Πόσο δίκιο είχε ο καλός μου ο Σερβόπουλος! Το κακό έγινε μόλις
ύστερα από ένα μήνα, στα τέλη Ιανουαρίου του 1455.
Εκείνη τη μοιραία μέρα είχα μόλις ξυπνήσει, προφανώς οι
υπηρέτριές μου είχαν σηκωθεί πιο νωρίς για τις δουλειές τους, κι
ένιωσα αμέσως μια παγωνιά να με κατακλύζει, σαν κάποιος να είχε
ανοίξει τα παράθυρα. Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό, αν και θα
’πρεπε. Είχα αρχίσει να ντύνομαι, με τη βοήθεια μιας υπηρέτριας,
όταν ξαφνικά ακούστηκε μια σπαρακτική κραυγή. Ύστερα και
δεύτερη και τρίτη.
«Ο Λουκάς!» είπα και πετάχτηκα όρθια μισοντυμένη.
Μαζί με την υπηρέτριά μου βγήκαμε στο διάδρομο και μπήκαμε
στο δωμάτιο του γιου μου. Κι εκεί τι είδα; Η υπηρέτρια που
κοιμόταν δίπλα του ήταν σφαγμένη και το μωρό μου μελανιασμένο.
Το χιόνι, που ακόμη έπεφτε έξω, έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο,
όπου πολύ κοντά βρισκόταν τάχα τυχαία το κρεβατάκι του, κι είχε
καλύψει σχεδόν ολόκληρο το μωρό μου.