Page 314 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Για σκέψου… η Βενετία είναι μια τεράστια πόλη. Οι
Παλαιολόγοι δε νομίζω ότι έχουν πρόσβαση εκεί. Είναι κι
απασχολημένοι με τον πόλεμο εδώ… Σου λέω, αν φύγεις, μάλλον δεν
πρόκειται να ασχοληθούν άλλο μαζί σου».
«Μα εγώ εκεί… δεν ξέρω κανέναν».
«Ακριβώς αυτό λέω! Θα είσαι μια άγνωστη και θα ξεχαστεί το
πράγμα γρήγορα. Κι ο γιος σου θα μεγαλώσει χωρίς προβλήματα».
«Λες;» ρώτησα καθώς σκεφτόμουν την πρόταση.
«Γιατί όχι; Εκεί θα έχει τα πάντα, δασκάλους, ήρεμη ζωή και
νομίζω ότι και η ελληνική κοινότητα θα σε βοηθήσει… θα σε
βοηθήσω κι εγώ, επίσης, οικονομικά».
«Ίσως…» είπα κι άρχισα να το καλοσκέφτομαι.
«Και μάλιστα να φύγεις το συντομότερο δυνατόν».
«Για πότε το βλέπεις;» ρώτησα.
«Απόψε κιόλας».
«Απόψε; Αυτό δε γίνεται. Πώς θα τα καταφέρω; Έχω τόσους
υπηρέτες, την ακολουθία μου, τόσα πράγματα…»
«Αυτά είναι δευτερεύοντα», μου είπε σχεδόν ψιθυριστά.
«Δηλαδή;»
«Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Εσύ και οι αδελφές σου είστε
έξυπνες γυναίκες και θα τα καταφέρετε. Εγώ θα κανονίσω τις
λεπτομέρειες για το πλοίο. Θα ναρκώσουμε και το μωρό για να μην
κλαίει. Όταν αυτοί οι δύο πιουν το κρασί τους και πέσουν σε βαθύ
ύπνο, τότε θα φύγετε. Θα πάρετε μόνο τα απαραίτητα μαζί σας και
λίγα χρήματα».
«Κι αν… αν με αναζητήσουν;»
«Θα πω ότι είσαι άρρωστη και ο γιατρός είπε να μη σε ενοχλήσει
κανένας. Όταν μετά από καναδυό μέρες ανακαλύψουν ότι λείπετε…
τότε θα είναι αργά».
«Μα θα το καταλάβουν ότι εσύ… και θα σε κατηγορήσουν,
πατέρα».
«Ε και; Θα τα βάλουν μαζί μου; Με τη Βενετία; Δεν είναι και
τόσο τρελοί!»
«Τι θα τους πεις;»
«Ότι τραβήξατε για το πατρικό σας στον Μυστρά. Όταν φτάσουν