Page 312 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ναι. Να ξέρεις ότι με τον εχθρό πρώτα διαπραγματεύεσαι και
μετά… ή χτυπάς ή υποχωρείς. Ανάλογα με το τι κρίνεις».
«Δεν καταλαβαίνω», είπα καθώς έπινα λίγο ζεστό γάλα.
«Αυτοί οι δυο πιστεύουν ότι απειλούνται από σένα και κυρίως
από το μωρό σου».
«Μα το παιδί είναι του Μαρίνου και…»
Ο Μπερτούκκιος με κοίταξε με νόημα. Πρώτη φορά τον έβλεπα
να με κοιτάζει έτσι. Ποτέ δεν είχε αναφερθεί σ’ αυτό, ότι δηλαδή το
παιδί μπορεί και να μην ήταν του Μαρίνου. Ήταν γενικά πολύ
διακριτικός. Αλλά τώρα αυτό το βλέμμα…
«Το παιδί είναι εκείνου που είναι. Το ξέρεις καλά κι εσύ κι
εκείνος…» είπε.
Έκανε μια παύση. Τα μάτια του με κοίταζαν κάπως ψυχρά, θα
έλεγα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου. Αυτός συνέχισε:
«Εγώ, Άννα, το αγάπησα σαν να είναι δικό μου εγγόνι και σου το
απέδειξα».
«Ναι, πατέρα», είπα κι έσκυψα το κεφάλι.
Ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε.
«Καλή μου… καλή μου… δεν έχεις καταλάβει ακόμη σε τι κόσμο
ζεις; Οι Παλαιολόγοι θα σας κυνηγήσουν. Είσαι απειλή γι’ αυτούς.
Είσαι η τελευταία αυτοκράτειρα των Ρωμιών κι έχεις ένα μωρό.
Πιστεύουν ότι είναι του συχωρεμένου του αδελφού τους. Άρα;»
«Θεωρούν δηλαδή ότι είναι και ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου,
έτσι;»
Μου έγνεψε καταφατικά και συνέχισε:
«Αυτοί έχουν δικά τους παιδιά. Λες να ανεχτούν το δικό σου για
διάδοχο του θρόνου, έστω κι αν θρόνος δεν υπάρχει πια;»
«Λες να… να μου κάνουν κακό;»
«Δεν έβαλα τυχαία έξω από την πόρτα σας στα διαμερίσματά σας
και κάτω από τα μπαλκόνια σας τόσους φρουρούς».
Πράγματι, αυτό ήταν αλήθεια.
«Άσε που έχουν στην μπούκα του κανονιού και την αδελφή σου
τη Μαρία, για το θέμα του επαναστάτη Καντακουζηνού. Αυτός τους
έχει κάνει τη ζωή μαύρη και γι’ αυτό ζήτησαν τη βοήθεια των
Τούρκων».