Page 313 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Έφτασαν σ’ αυτό το σημείο ύστερα απ’ όσα έκανε ο σουλτάνος
στην Πόλη;»
«Μα είναι υποτελείς του. Δεν το ξέρεις ότι του δίνουν και φόρο;»
Έγνεψα καταφατικά.
«Λοιπόν, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί», είπε ο Μπερτούκκιος.
«Α μπα… δε νομίζω να κάνουν κάτι εδώ», είπα διατηρώντας όμως
κάποια επιφύλαξη.
«Δε λέω ότι θα το κάνουν αυτοί όσο είναι εδώ. Αλλά όταν
φύγουν, για να μην κατηγορηθούν. Θα θελήσουν περισσότερο να
βλάψουν το γιο σου και λιγότερο εσένα».
«Μα θα φτάσουν σ’ αυτό το σημείο;» είπα και γούρλωσα τα μάτια
μου.
«Για τον Δημήτριο είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος. Και τους
δύο δηλαδή δεν τους εμπιστεύομαι. Αυτοί τρώγονται μεταξύ τους…
Λες να σταματήσουν μπροστά στο μωρό;»
Τον κοίταγα αμίλητη. Αυτός συνέχισε:
«Σου είπα, είσαι απειλή γι’ αυτούς. Δε θα διστάσουν, αργά ή
γρήγορα…»
Είχα παγώσει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να πάω στον Μυστρά; Θα
είναι σαν να πήγαινα στη φωλιά του λύκου. Θα με κατασπαράξουν
αμέσως, κι εμένα και την οικογένειά μου. Παρά το γεγονός ότι εκεί
έχουμε ακόμη κάποιους συγγενείς, πλέον δεν εμπιστευόμουν
κανέναν. Ζήτησα τη γνώμη του πεθερού μου.
«Πιστεύω ότι είναι καλό πια να ξεχάσεις τον Μοριά».
«Δηλαδή;»
«Να φύγεις εντελώς από την περιοχή… μακριά από την Ελλάδα».
«Και πού να πάω; Πίσω στην τουρκεμένη Πόλη;»
Με κοίταζε σκεφτικός.
«Α όχι… δεν το ξανακάνω. Η καρδιά μου δε θα το αντέξει», του
είπα.
«Τώρα… μια λύση υπάρχει. Η Βενετία».
«Η Βενετία; Τόσο μακριά;»
«Ναι. Γιατί όχι;»
Σταμάτησε και πήγε προς την πόρτα. Έβαλε το αυτί του για λίγο
πάνω της κι ύστερα με πλησίασε και μου είπε σιγανά: