Page 298 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

στολές και τις πανοπλίες τους, αλλά οι Τούρκοι με τις πολύχρωμες
βράκες τους. Θυμάμαι επίσης και τις όμορφες εκκλησιές μας που τις
είδα γκρεμισμένες ή στην καλύτερη περίπτωση –ήταν άραγε αυτή η
καλύτερη περίπτωση;– να έχουν γίνει τζαμιά.
Θυμάμαι και τα όμορφα παλάτια μας, μέσα στα οποία πια δεν
περιδιαβάζει ο αυτοκράτορας με την ακολουθία του, αλλά οι
παχουλοί και οι λιπόσαρκοι αγάδες. Και οι λαμπρές αίθουσες για τα
συμπόσια και τα γλέντια μας έχουν γίνει πλέον χαρέμια με
εκατοντάδες χριστιανές σκλάβες που ξεφτιλίζονται καθημερινά και
εξαναγκάζονται να εξυπηρετούν τα ζωώδη ένστικτα και τις επιθυμίες
των αφεντάδων τους.
Θυμάμαι ακόμα τις πλούσιες αγορές μας να σφύζουν από ζωή, με
κάθε λογής εμπόρους και όλα τα αγαθά του κόσμου που έκαναν την
Πόλη έναν κοσμοπολίτικο προορισμό. Όμοιό της δεν είχε γνωρίσει
όλη η Μεσόγειος. Αλλά τώρα… τώρα όλα είναι έρημα και σκοτεινά.
Η σκλαβιά έχει απλώσει τα φτερά της και παντού βασιλεύει ο
τρόμος. Όλα τώρα χάθηκαν οριστικά για μας τους Ρωμιούς.
Κι εγώ… εγώ πια φεύγω τούτη την άνοιξη και τα αφήνω όλα
πίσω. Μαζί κι εκείνον· τη μεγάλη μου αγάπη, τον Μαρίνο Κονταρίνι,
χωρίς να ’χω καταφέρει, δυστυχώς, να τον εντοπίσω. Στάθηκε
αδύνατον, παρά τις προσπάθειες που έκανα όλους αυτούς τους μήνες
με τους ανθρώπους μου. Αχ, αγάπη μου, Μαρίνο… πού να είσαι
τώρα; Ω, μα έκανα τα πάντα για να σε βρω και να σε φέρω πάλι στην
αγκαλιά μου, αλλά ο Θεός… ο Θεός έχει άλλα σχέδια. Πού να είσαι
άραγε, αγαπημένε μου; σκεφτόμουν. Ποιος σε έχει εξαγοράσει; Είσαι
ακόμη ζωντανός; Είσαι μήπως στο σπίτι κάποιου αγά στην Ανατολία;
Ή μήπως σε έχουν στείλει σε κάποιο ορυχείο; Μα κι εσύ,
ευλογημένε, δεν μπόρεσες να ειδοποιήσεις κανέναν; Τόσοι και τόσοι
εξαγοράστηκαν από τους δικούς τους. Γιατί; Τι έγινε κι έχεις
εξαφανιστεί;
Το πλοίο μου απομακρυνόταν από την Πόλη γοργά. Αργά το
βραδάκι, κι ενώ ο ήλιος έγερνε, είχα πια χάσει από τα μάτια μου τη
Βασιλεύουσα. Δάκρυζα, έκλαιγα, πόναγα. Ποτέ… ποτέ δε θα
σβηνόταν από το μυαλό μου, ούτε και τα όσα έζησα στην αγαπημένη
μου Κωνσταντινούπολη. Οι δικοί μου μου έλεγαν να μη χάνω το