Page 425 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

κλείσει πιο…»
«Πιο… τι;»
«Ευχάριστα… ίσως. Αρκετά δεν έχει γράψει η κυρά μας για όλους
αυτούς; Γιατί να χαραμίσεις κι άλλες σελίδες;»
«Δίκιο έχεις. Τι θα έλεγες να γράψω για την οικογένειά μας, τους
Νοταράδες;»
«Εννοείς για τους θειους και τα ξαδέρφια σου;»
«Ναι… γιατί όχι;» είπα. «Γι’ αυτούς δεν αναφέρει σχεδόν τίποτα
στα γραπτά της».
«Δεν είναι άσχημη η ιδέα σου. Και τέλος πάντων για ό,τι άλλο θα
ήθελες. Εξάλλου, Ευφροσύνη, εσύ είσαι η μεγαλύτερη κληρονόμος
της. Δεν έχει άλλα παιδιά κι έτσι…»
«Η κακομοίρα η Άννα», είπα, «σ’ αυτόν τον τομέα ήταν μάλλον
άτυχη».
«Κοίτα, καλή μου, όλα σ’ αυτή τη ζωή έχουν μιαν αρχή κι ένα
τέλος. Έτσι δεν έλεγε και η αυτοκράτειρα;»
Ναι, έγνεψα λυπημένη.
«Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο σημεία οι άνθρωποι έχουν τη
δυνατότητα να κάνουν διάφορα πράγματα. Άλλοτε τα καταφέρνουν
και άλλοτε όχι. Είναι στο χέρι μας να ενεργήσουμε μπροστά στις
διάφορες καταστάσεις ή να απέχουμε. Λοιπόν δεν έχει πια νόημα να
στενοχωριέσαι».
«Έχεις δίκιο», του είπα και σκούπισα τα μάτια μου.
«Αρκετά τη θρήνησες τόσα χρόνια. Όλοι την πονέσαμε την κυρά».
Αφού παιδεύτηκα αρκετά, τελικά αποφάσισα να γράψω πρώτα για
τη διαθήκη της. Συντάχθηκε με τη δική της παρουσία και
πρωτοβουλία το 1493. Την έγραψε ο πνευματικός της, ο ιερέας
Ιωάννης Καπνίσης, και στη συνέχεια κατατέθηκε στο αρμόδιο
γραφείο του κράτους. Εκτελεστές της διαθήκης, εκτός από μένα,
ήταν οι καλοί της φίλοι. Δηλαδή ο ευγενής Βενετός Νικόλαος
Μοτσενίγκο, ο Κρητικός Νικόλαος Βλαστός, που ήταν διαχειριστής
και οικονόμος της, και τέλος ο Βενετός Γαβριήλ Πιζάνι, γνωστός
αξιωματούχος.
Η διαθήκη περιλάμβανε ονόματα ανθρώπων που θα
κληρονομούσαν είτε χρήματα είτε αντικείμενα δικά της. Ανάμεσα