Page 421 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

βενετικής επικράτειας που δεν κατοικούνταν. Έτσι ο κόσμος
αποκτούσε μια νέα ζωή σε μια νέα πατρίδα. Για να συμβάλω με τις
δυνάμεις μου, μίλησα στο Συμβούλιο της Βενετίας κι εκείνοι με χαρά
το δέχτηκαν· εννοώ ότι έδινα από την περιουσία μου τρία χρυσά
δουκάτα σε κάθε πρόσφυγα που θα ήθελε να μετοικίσει σε διάφορα
σημεία της βενετικής επικράτειας, μακριά από τη μητρόπολη. Και σας
λέω ότι ήταν χιλιάδες οι Ρωμιοί πρόσφυγες που σχεδόν
λιμοκτονούσαν στην πόλη σε τέτοιες περιόδους κρίσης.
Αλλά η Βενετία είχε πολλούς άλλους λόγους να με ευχαριστεί.
Γιατί σε κάθε ανάγκη της –για παράδειγμα, σε μια επιδημία ή όταν
υπήρχε έλλειψη τροφίμων και οι ασύδοτοι έμποροι ανέβαζαν τις τιμές
τους–, πρώτη εγώ άνοιγα το πουγκί μου. Σας λέω ότι ακόμα και
σήμερα, σε ημερήσια βάση, και παρά την αντίθετη γνώμη των
οικονομικών μου συμβούλων, συντηρώ τριάντα οικογένειες, οι
οποίες βρίσκουν καθημερινά φαγητό στο παλάτι μου.
Σε ετήσια βάση δίνω επίσης χίλια νομίσματα σε διάφορες
Σκουόλες της πόλης. Αυτές είναι μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις
που πραγματικά επιτελούν ένα πολυποίκιλο έργο: συσσίτια σε
φτωχούς, στέγαση απόρων, βοήθεια σε οικογένειες που τους λείπουν
τα αναγκαία, ιατρική φροντίδα σε πένητες και πολλά άλλα. Καμιά
φορά δίνω και έκτακτα ποσά, όταν βλέπω ότι υπάρχει επείγουσα
ανάγκη, όπως για να φτιάξουν κάποιο νοσοκομείο ή πτωχοκομείο.
Πολλά άλλα θα μπορούσα να γράψω, όπως για παράδειγμα τα
κρατικά ομόλογα που αγόραζα, για να χρηματοδοτήσω αποτυχημένες
στρατιωτικές εκστρατείες της Βενετίας κατά των Τούρκων και τα
οποία ομόλογα ύστερα από λίγο καιρό ήταν άχρηστα. Δε με ένοιαξε
ποτέ σας λέω! Ή για τις έκτακτες εισφορές που πλήρωναν οι Βενετοί.
Κι εγώ, αν και θα μπορούσα να τις αποφύγω –πράγμα που έκαναν
πολλοί μπαγαμπόντηδες ευγενείς–, ποτέ δεν το έκανα. Αντιθέτως
πάντα έσπευδα μόνη μου να προσφέρω για το κοινό καλό. Αφού οι
οικονομικοί υπάλληλοι με είχαν μάθει και μου έλεγαν: «Πάλι εσύ,
αρχόντισσα Άννα;» ή «Αν είχαμε εκατό ευγενείς σαν εσένα,
αρχόντισσα, δε θα είχαμε οικονομικά πρόβλημα!»
Αλλά και τη χριστιανοσύνη βοήθησα ανάλογα με τις δυνάμεις μου.
Γιατί αν κάτι με ικανοποιούσε στη Βενετία ήταν οι όμορφες