Page 419 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

του βασιλιά στο Παρίσι. Έγινε και διπλωμάτης της Γαλλίας και
κάποια στιγμή πέρασε κι από τη Βενετία, για να με επισκεφτεί πάλι.
Εδώ βέβαια έγινε μέλος της «Νέας Ακαδημίας», όπως κι ο
Μουσούρος. Εξέδωσε πάρα πολλά βιβλία, τα περισσότερα στη
Φλωρεντία, με κείμενα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων τα οποία
συνοδεύονται από εξαιρετικά σχόλια.
Αυτά είχα να πω για τούτους τους καλούς και ξακουστούς
Έλληνες φίλους μου που πέρασαν από τη Βενετία ή ακόμη ζουν εδώ.
Όμως πλέον κουράστηκα. Εδώ ολοκληρώνεται αυτό το βιβλίο.
Δεν έχω πολλή ζωή μπροστά μου. Το νιώθω. Ο γιατρός μου έρχεται,
ο κακομοίρης, άρρωστος κι αυτός από τα αρθριτικά του, και με
βλέπει κάθε μέρα. Συζητάμε αρκετά. Είναι η μόνη καλή παρέα που
έχω πια –μαζί με δυο-τρεις άλλους Βενετούς ευπατρίδες και δυο-τρεις
Ρωμιούς από την εδώ αδελφότητα– και το εκτιμώ απεριόριστα.
Κάποια στιγμή μάλιστα μου είπε να σταματήσω πια να γράφω,
γιατί η αρθρίτιδα στα χέρια μου έχει χειροτερέψει. Είναι αλήθεια.
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις τελευταίες γραμμές, τα χέρια
μου… πονάνε πολύ. Ω, μα θέλω να τις προσθέσω εγώ. Δεν είμαι πια
και τόσο ανίκανη!
Πολλά κακά είπαν για μένα κάποιοι Ρωμιοί της Βενετίας. Εγώ
πάντως όλους τους αγαπώ και τους συγχωρώ. Έτσι οφείλει να κάνει
μια μάνα για τα παιδιά της, αλλά και μια βασίλισσα για τους
υπηκόους της, όσο κι αν θλίβεται. Λοιπόν τώρα, για να μη χαθούν
στο πέρασμα των αιώνων, θέλω –και συγχωρέστε με γι’ αυτό– να
απαριθμήσω μόνο λίγα από τα καλά που έκανα, κυρίως για το λαό
μου εδώ στη Βενετία.
Και πρώτα απ’ όλα θέλω να πω για την ελληνική αδελφότητα της
Βενετίας. Έχει προστάτη της τον Άγιο Νικόλαο και κοπιάζει πολύ για
τους Ρωμιούς εδώ. Την άδεια για να δημιουργήσουμε μια δική μας
αδελφότητα τελικά τη λάβαμε από το κράτος, με δική μου
μεσολάβηση, το 1498. Ανεπίσημα υπήρχε, όπως έχω πει, και πιο
πριν, αλλά ήταν μια υποτυπώδης οργάνωση. Τώρα πια είμαστε
απολύτως νόμιμοι.
Στην αδελφότητα υπάρχουν απαράβατοι κανονισμοί τους οποίους
οφείλουν τα μέλη της να τηρούν. Σ’ αυτήν δεν μπορούν να μετέχουν