Page 414 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Λοιπόν, πώς ήταν δυνατόν να μην τον βοηθήσω, όταν μου ζήτησε
μια περίεργη, θα έλεγα, χάρη; Δηλαδή μια μέρα με επισκέφτηκε μαζί
με έναν άντρα που μου συστήθηκε ως Ζαχαρίας Καλλιέργης. Ο
Βλαστός μου είπε τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν.
«Εγώ, κυρά», είπε στη συνέχεια, «έχω μια καταπληκτική ιδέα.
Δηλαδή… κι ο Ζαχαρίας Καλλιέργης από δω… μαζί το σκεφτήκαμε,
έτσι;» γύρισε και ρώτησε τον άλλο χαμογελώντας.
«Για πες μου εσύ, Ζαχαρία, γιατί τούτον εδώ τον έχει συνεπάρει ο
ενθουσιασμός», είπα εγώ.
«Αρχόντισσά μου και αυτοκράτειρα», είπε εκείνος με σεβασμό,
«εγώ και… εννοώ δηλαδή ο Νικόλαος Βλαστός το σκέφτηκε και
συμφώνησα κι εγώ. Να φτιάξουμε… ένα…»
Ήταν διστακτικοί. Μου κίνησαν την περιέργεια τώρα.
«Ένα τι;» ρώτησα.
«Να το πω εγώ, Ζαχαρία;» ρώτησε ο Νικόλαος κι ο άλλος του
έκανε θετικό νόημα.
«Ένα τυπογραφείο, κυρά».
«Τυπογραφείο; Και γιατί αυτό;»
«Μα, κυρά, για σκέψου το, ένα τυπογραφείο δικό μας… εννοώ
των Ρωμιών, μέσα στη Βενετία!»
«Το κατάλαβα. Αλλά για ποιο λόγο το θέλετε; Τι σας έπιασε
τώρα; Δεν έχει άλλα τυπογραφεία η Βενετία;»
«Έχει. Αλλά εμείς μιλάμε για ένα τυπογραφείο αποκλειστικά
ελληνικό!»
Δίκιο είχε. Υπήρχαν βενετσιάνικα τυπογραφεία, και μάλιστα σ’
αυτά εργάζονταν και Έλληνες. Αλλά οι Ρωμιοί δεν είχαμε δικό μας
τυπογραφείο.
«Για σκέψου το, αρχόντισσα!» είπε ο Ζαχαρίας με ενθουσιασμό.
«Κυρά, θα είναι καταπληκτικό!» συνέχισε ο Νικόλαος. «Η πόλη
εδώ έχει χιλιάδες Ρωμιούς. Άσε πια εκείνους στην Ελλάδα, στην
οθωμανική αυτοκρατορία».
«Μα τι θέλετε να κάνετε εσείς οι δυο;»
«Θα βγάζουμε βιβλία που θα είναι μόνο στα ελληνικά. Χιλιάδες
Έλληνες θα έχουν δικά μας βιβλία, κυρά».
«Τα δικά τους βιβλία!» πρόσθεσε με ενθουσιασμό κι ο Βλαστός.