Page 409 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αυτιά και είναι δεμένα πίσω στο σβέρκο. Στο μέτωπό μου φοράω
ένα ακόμα κόσμημα, μια χρυσή αλυσίδα σαν ένα λεπτό και απέριττο
στέμμα, με ένα μικρό ρουμπίνι στο κέντρο. Είναι το μοναδικό
κομμάτι που κράτησα από το χρυσό μου στέμμα, όταν με έστεψαν
αυτοκράτειρα των Ρωμαίων στην Κωνσταντινούπολη. Το υπόλοιπο
εκποιήθηκε το 1453, για να αγοράσουμε πολεμοφόδια στην Πόλη.
Στο πορτρέτο έχω στραμμένο το κεφάλι μου προς τα δεξιά, γιατί
έτσι ήθελε ο Λεονάρντο όταν με ζωγράφιζε. Έκρινε ότι αυτή ήταν η
«καλή» μου πλευρά. Το βλέμμα μου είναι κατά τι αυστηρό, θα έλεγα,
αλλά πιστεύω ότι αν κάποιος κοιτάξει πιο προσεκτικά, θα
διαπιστώσει πολλά πράγματα για μένα. Θα δει στα μάτια μου τον
πόνο που έζησα, τις χαρές και τις λύπες που πέρασα σ’ αυτή τη
βασανισμένη ζωή μου.
Μη με ρωτήσετε τώρα –όπως ήδη έχουν κάνει πολλοί– γιατί δεν
άφησα τον Λεονάρντο ντα Βίντσι να βάλει το όνομά μου. Θα ήταν
ίσως σαν να επαιρόμουν για το ποια ήμουν κι αυτό δεν το ήθελα.
Ίσως… τι να πω… δε θέλω να με αναγνωρίζει ο κόσμος. Εξάλλου,
όσοι με γνώρισαν, όσοι με είδαν, θα καταλάβουν αμέσως ποια είμαι.
Ίσως… ίσως πάλι νιώθω σαν την Πόλη που τώρα ξεχασμένη στενάζει
κάτω από το χατζάρι του Τούρκου. Έτσι θα τη θυμάμαι την Πόλη,
σαν τον εαυτό μου… όμορφη και ξεχασμένη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου ένα γεγονός με τάραξε
περισσότερο απ’ όλα και κυριολεκτικά με διέλυσε ψυχολογικά· ο
χαμός του αγαπημένου μου γιου, του Νικόλαου. Αυτός με τα χρόνια
είχε γίνει εξαιρετικός έμπορος και ναυτικός. Είχε πλέον αποκτήσει
τρία καλά πλοία και ταξίδευε σε όλη τη Μεσόγειο και ακόμα πιο
πέρα. Δεν παντρεύτηκε, ώστε να χαρώ κι εγώ ένα εγγονάκι. Είχε,
βλέπετε, το μυαλό του στην καταραμένη τη θάλασσα. Πραγματικά
δεν μπορώ να καταλάβω τι παθαίνουν οι άντρες με δαύτην…
Και να φανταστεί κανείς ότι ήταν περιζήτητος γαμπρός σε πολλές
οικογένειες αριστοκρατών. Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι είχε μεγάλη
περιουσία, αλλά το ότι ήταν καπάτσος και ικανός στο εμπόριο·
πράγμα που οι Βενετοί ευγενείς εκτιμούν απεριόριστα. Αλλά αυτός…
εκεί… «Η θάλασσα… η θάλασσα είναι η ζωή μου!» έλεγε κάθε φορά
που ερχόταν σπίτι. Τι να πω; Αυτή μου τον πήρε και τούτον τελικά,