Page 413 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

39
Λίγα πράγματα έχω ακόμα να πω σε τούτο το βιβλίο. Γιατί κι αυτά
δεν πρέπει να χαθούν στη λησμονιά του χρόνου. Ένα θέμα που πάντα
με απασχολούσε και το θεωρούσα ίσως το πιο σημαντικό για τη
ρωμιοσύνη ήταν η μόρφωση των παιδιών μας. Ευτυχώς εδώ στην
ξενιτιά ο Θεός με αξίωσε να γνωρίσω ανθρώπους που είχαν τις ίδιες
ανησυχίες μ’ εμένα, οι οποίοι όχι μόνο συνέβαλαν τα μέγιστα στη
διάδοση της ελληνικής γλώσσας, αλλά βοήθησαν κι εμένα σ’ αυτόν
τον αγώνα μου.
Ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν πλάι μου ήταν κι
ο συνεργάτης μου Νικόλαος Βλαστός από την Κρήτη. Σχεδόν από
την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, τον έβαλα στην καρδιά μου.
Ήταν άνθρωπος με αγνά αισθήματα και αγαπούσε πολύ την Ελλάδα.
Αυτός πολλά καλά έχει κάνει για μένα. Σας λέω, μέχρι που δέχτηκε
ακόμα και στη φυλακή να πάει –άδικα κατά τη γνώμη μου– για
διάφορες υποθέσεις μου, αλλά και βουρδουλιές να δεχτεί στο κορμί
του από τις αρχές ασφαλείας. Αυτά και πολλά άλλα είχε τραβήξει για
μένα στη Βενετία, ο καημένος.
Ο Βλαστός ποτέ δε με απογοήτευσε. Και γι’ αυτό, όταν πέθανε ο
Σερβόπουλος, ανέλαβε αυτός τη θέση του έχοντας δίπλα του και τον
αδελφό μου τον Ιάκωβο. Και αργότερα, όταν πέθανε κι ο αδελφός
μου, ο Βλαστός τον διαδέχτηκε επί όλων των θεμάτων μου. Ο καλός
μου Νικόλαος έγινε ο εξ απορρήτων μου. Για όλα με συμβούλευε με
σοφία, άσχετα αν εγώ δεν τον άκουγα πάντα. Μάλιστα μου είχε
τέτοια πίστη και αφοσίωση, ώστε μου συμπαραστάθηκε σε διάφορες
υποθέσεις μου στα δικαστήρια. Γιατί μη νομίζετε ότι όλοι στη
Βενετία με είχαν περί πολλού. Αντιθέτως, από πολλές πλευρές μού
είχαν κάνει μηνύσεις, ακόμα και Ρωμιοί, παρά τα όσα καλά είχα
κάνει γι’ αυτούς.