Page 415 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Μπορώ να πω ότι η ιδέα μού άρεσε. Σηκώθηκα και πήγα προς το
κοντινό παράθυρο. Κοίταζα έξω καθώς σκεφτόμουν την πρότασή
τους. Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, Άννα. Χμ… Αν καταφέρναμε να
στείλουμε βιβλία στις σκλαβωμένες περιοχές, θα βοηθούσαμε στη
διαφώτιση όλου του γένους. Λες να έχουν δίκιο αυτοί οι δυο;
Γύρισα και τους είπα:
«Σίγουρα, αν τα παιδιά μας δε μαθαίνουν σωστά γράμματα και
μείνουν μόνο με τα κολλυβογράμματα που τους διδάσκουν οι
παπάδες…»
«Γι’ αυτό απευθυνθήκαμε σ’ εσένα, κυρά», συνέχισε ο Βλαστός.
«Όπως είπες, τα παιδιά μας έχουν κυρίως βιβλία παπαδίστικα. Δεν
υπάρχουν λεξικά, ούτε βιβλία με τις επιστήμες που διδάσκονται στην
Ευρώπη, ή φιλοσοφικά, και… και τόσα άλλα».
«Τέτοια βιβλία θέλουμε να βγάζουμε, αρχόντισσα, και να
γεμίσουμε με αυτά τα σπίτια μας στη Βενετία και στη σκλαβωμένη
Ελλάδα», είπε ο Ζαχαρίας.
«Είναι μεγαλεπήβολο το σχέδιό σας», τους είπα με κάποια
αμφιβολία. «Έχετε ζητήσει βοήθεια από κάπου;»
«Ναι… πήγαμε δηλαδή σε κάποιους ιερείς, στην Ελλάδα, στα
βενετικά μέρη», είπε ο Βλαστός.
«Αλλά… δεν είδαμε Θεού πρόσωπο», πρόσθεσε ο Καλλιέργης
κατηφής.
«Είναι καλά βολεμένοι όλοι τους, κυρά», είπε ο Νικόλαος.
«Αλλού;»
«Ρωτήσαμε πριν από μήνες και κάποιους προεστούς σε
τουρκοκρατούμενα μέρη. Είπαν ότι τα “βιβλία του Θεού” είναι
αρκετά».
Απλώς χαμογέλασα. Οι άλλοι δύο με κοίταζαν μάλλον με
αδημονία.
«Εδώ… στη Βενετία τι κάνατε;»
«Είδαμε κάποιους…» είπε ο Ζαχαρίας.
«Ρωμιούς και Βενετούς», συμπλήρωσε ο Νικόλαος με
απογοήτευση. «Λίγα πράγματα, κυρά».
«Καλά, καλά… αφήστε… θα δω τι θα κάνω. Βέβαια δεν υπόσχομαι
τίποτα. Δε μου λέτε… έχετε κάνει προϋπολογισμό; Τι θα