Page 408 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Από τη Φλωρεντία!» πετάχτηκα εγώ.
«Ακριβώς! Αλλά πώς το ξέρετε;» με ρώτησε κατάπληκτος.
«Εννοείς τη Λίζα Γκεραντίνι, του εμπόρου, έτσι δεν είναι;»
«Μάλιστα!» είπε πάλι και σταμάτησε να ζωγραφίζει. «Την
ξέρετε;»
«Χμ… ναι. Ήρθε κάποτε στη Βενετία. Κι ο άντρας της παινευόταν
σε μια χοροεσπερίδα ότι είναι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο.
Την είχε φορτώσει με διαμάντια και χρυσαφικά. Την είχε κάνει να
μοιάζει με… με σκιαζούρι».
«Τι είναι αυτό;» με ρώτησε καθώς άρχισε πάλι να ζωγραφίζει.
«Σκιάχτρο… πώς το λένε… Αυτό που βάζουμε στα χωράφια…»
«Α, κατάλαβα!»
«Εσύ… πώς τη βρήκες;»
Με κοίταξε φευγαλέα και συνέχισε να ρίχνει πινελιές στον πίνακα.
«Είναι… είναι όμορφη», είπε διστακτικά. Αλλά αμέσως το
διόρθωσε προσθέτοντας με ένα χαμόγελο: «Εννοώ, όχι σαν εσάς…
όχι πια και τόσο πολύ όμορφη!»
«Βλέπω, νέε μου, ότι μαθαίνεις γρήγορα», του είπα και βάλαμε κι
οι δυο μαζί τα γέλια.
Ένα μήνα αργότερα ήταν έτοιμο το πορτρέτο μου.
«Να βάλω τώρα και το όνομά σας από κάτω! Άννα Παλαιολογίνα
Νοταρά…»
«Όχι, όχι!» τον πρόφτασα σηκώνοντας το μπαστούνι μου.
«Γιατί;» με ρώτησε με απορία.
«Καλύτερα να μην ξέρουν. Άσε να λένε γι’ αυτό “πορτρέτο
άγνωστης κυρίας”».
Τον είδα απογοητευμένο κάπως.
«Αν θες, βάλε μόνο την υπογραφή σου».
«Αν και δεν καταλαβαίνω… όπως αγαπά η εξοχότητά σου», είπε.
Τον πλήρωσα εκατό χρυσά δουκάτα. Τώρα έχω το πορτρέτο μου,
το κοιτάζω και θυμάμαι τα περασμένα μεγαλεία μου. Είμαι ντυμένη
με ένα όμορφο κόκκινο φόρεμα με ελαφρά φουσκωμένα μανίκια
στους ώμους. Στο λαιμό μου φοράω τρεις σειρές από ένα περιδέραιο
που φτάνει διακριτικά ως το στήθος. Το φόρεμα έχει βαθύ ντεκολτέ
μέχρι λίγο πάνω από το μπούστο. Τα μαλλιά μου καλύπτουν τα