Page 405 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Μόνο έτσι θα φωτιστεί ο λαός μας. Έτσι θα ανθήσει και πάλι η
ρωμιοσύνη».
«Κι εσύ;» μου είπε και με αγκάλιασε.
«Τι εγώ;»
«Δε σε χορταίνω, αδελφούλα, ύστερα από τόσα χρόνια… Θέλω να
πω, όμως, τι σκοπεύεις να κάνεις;»
«Εννοείς με την κοινότητα στη Σιένα;»
«Και μ’ αυτήν».
«Κοίτα… νομίζω ότι τώρα πια δε με έχουν και πολλή ανάγκη.
Εξάλλου έχω και την εδώ κοινότητα. Οφείλω να τους βοηθώ όσο
μπορώ. Η δική μας αδελφότητα δεν έχει και πολλές δυνατότητες.
Μάλιστα, αν θα το ήθελες… υπάρχει δουλειά για όλους κοντά μου».
«Δηλαδή;»
«Τι θα έλεγες να σε μυήσει ο Σερβόπουλος στα… ιδιαίτερά μας;»
«Θες να πεις… να τον αντικαταστήσω;» ρώτησε.
«Ε μα πια γέρασε, ο κακομοίρης! Του έχω ήδη δίπλα του έναν
καλό άνθρωπο, τον Κρητικό Νικόλα Βλαστό. Αλλά τι να προλάβει
ένας με τόσες υπευθυνότητες και τόσες δουλειές που τρέχουν; Και
πλέον ο Σερβόπουλος… δεν είναι για πολλά».
Ο Ιάκωβος δεν είχε την παραμικρή αντίρρηση. Έτσι,
εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του στο παλάτι μου, ώστε να
βρίσκεται συνεχώς δίπλα μου. Λοιπόν σμίξαμε τα αδέλφια ύστερα
από πολλά χρόνια και γίναμε πάλι οικογένεια. Ο Σερβόπουλος τον
είχε κοντά του και τον κατατόπιζε σχετικά με όλες τις υποθέσεις
μας. Τα επόμενα χρόνια τα πέρασαν συνεργαζόμενοι πολύ καλά.