Page 404 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

όσο, φτάνει να κάνουμε τη δουλειά μας».
«Λοιπόν, τον βρήκα και, μη σ’ τα πολυλογώ, το κανονίσαμε. Όλη
η δουλειά θα πέρναγε από μένα. Ήμουν πρόθυμος να βοηθήσω
Ρωμιούς να φύγουν από την τυραννία».
«Έτσι άρχισε μια τακτική ροή κατά εκατοντάδες άτομα που
έρχονταν προς τη Βενετία και τη Σιένα».
«Ακριβώς!» μου είπε χαμογελώντας. «Αλλά, καταλαβαίνεις, όπως
είχα ανακαλύψει εγώ το κόλπο, το υποψιάστηκε και κάποιος άλλος.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι κινδύνευα να με εντοπίσουν. Κάποια
στιγμή είπα: Ως εδώ! Αποφάσισα, λοιπόν, να φύγω κρυφά μια νύχτα
μαζί με τη γυναίκα μου».
«Πάντως μια χαρά τα καταφέραμε, αδελφούλη, μέχρι τώρα», του
είπα.
«Ναι, βγάλαμε έξω από την αυτοκρατορία χιλιάδες Ρωμιούς!»
«Βάλε τώρα και τους υπόλοιπους από άλλες περιοχές άλλων
κρατών και τις άλλες ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού… Δεν
ήταν και λίγοι, έτσι;» είπα.
«Εσύ, η τελευταία αυτοκράτειρα των Ρωμιών, έφτιαξες πια μια
νέα Ελλάδα, όπως την ήθελες», είπε με υπερηφάνεια.
«Τουλάχιστον τώρα όλοι αυτοί ζουν με τις οικογένειές τους μια
ζωή καλύτερη απ’ ό,τι πριν και αβγαταίνουν. Είναι ευχαριστημένοι».
«Πηγαίνεις καθόλου να τους δεις;»
«Ναι, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Μιλάνε όλοι ελληνικά και
τα παιδιά τους, όσα θέλουν, σπουδάζουν. Ακόμη τους συνδράμω με
κάποια χρήματα για τα παιδιά τους. Είναι πάνω από τριάντα που
βρίσκονται σε διάφορα κολέγια και τους καλύπτω εγώ τα έξοδα».
«Χαρά στο κουράγιο σου!» μου είπε χαρούμενος.
«Ό,τι κάνω, το κάνω για τη ρωμιοσύνη… Αυτό είναι το κέρδος
μου».
«Σου το αναγνωρίζουν, Άννα;» με ρώτησε με κάποια αμφιβολία.
«Δε με νοιάζει», είπα.
«Σχολεία δε θα φτιάξετε;»
«Έχουν ήδη δύο. Θέλουν άλλα δύο. Θα γίνουν κι αυτά, όταν
γυρίσουν απ’ έξω οι πρώτοι σπουδαγμένοι».
«Ο ένας πρέπει να βοηθάει τον άλλο, αδελφή!»