Page 406 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

38
Η ζωή μου τελειώνει. Το νιώθω. Δεν μπορώ ούτε καν να πιάσω τη
γραφίδα πια. Αν δεν ήταν κοντά μου η βαφτιστήρα μου, η
Ευφροσύνη, να με βοηθάει… δεν ξέρω αν θα ολοκλήρωνα αυτό το
βιβλίο. Υποσχέθηκα να της αφήσω λίγες σελίδες, για να συμπληρώσει
αυτή ό,τι επιθυμεί, όταν πάω, επιτέλους, να βρω τον καλό μου
Μαρίνο. Ω, μα πόσο μου έχεις λείψει, αγαπημένε μου!
Τα χρόνια πέρασαν, κι όλοι πέθαναν γύρω μου. Φαίνεται τελικά
ότι εκείνο που μου είχε αποκαλύψει η γύφτισσα, πριν από πολλά
χρόνια στον Μυστρά, ότι είμαι καταραμένη γιατί θα ζήσω πολλά
χρόνια, βγήκε αληθινό! Σας το λέω από πείρα ζωής: δεν υπάρχει πιο
σκληρό πράγμα από το να ζεις και να βλέπεις τους αγαπημένους σου
να πεθαίνουν. Κι εννοώ όλους! Σας το λέω εγώ που πλησιάζω τα
εκατό. Ή μήπως τα έχω ξεπεράσει;
Πριν κλείσω αυτή την αφήγηση, θα ήθελα να πω λίγα για τους
συγγενείς και τους φίλους μου που τόσα και τόσα χρόνια τα
περάσαμε μαζί στη Βενετία. Ο Ιάκωβος μετακόμισε με τη γυναίκα
του στο παλάτι μου. Πέθανε όμως το 1490 ύστερα από μια
εγχείρηση που χρειάστηκε να κάνει. Οι γιατροί δεν τον πρόσεξαν, κι
έτσι… Ο γιος του ο ναυτικός τον ακολούθησε πέντε χρόνια
αργότερα, χάθηκε σε ναυάγιο στο Αιγαίο. Ο Σερβόπουλος είχε
αποδημήσει εις Κύριον πιο νωρίς, βέβαια. Αρχικά τον αντικατέστησε
ο αδελφός μου και τώρα ο καλός μου Βλαστός για τον οποίο θα
μιλήσω πιο κάτω.
Για τις αδελφές μου έχω ήδη πει αρκετά. Να συμπληρώσω εδώ ότι
έζησαν μαζί μου στη Βενετία όλο το υπόλοιπο του βίου τους. Η
Ελένη τελείωσε τη ζωή της ως μοναχή Ευφροσύνη, αν θυμάμαι καλά
το 1482. Η Θεοδώρα, που στο μεταξύ είχε ερωτευτεί έναν Βενετό
ευγενή και ξαναπαντρεύτηκε περίπου το 1465, πέθανε λίγο μετά το