Page 407 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

1490, και αυτή ως μοναχή Θεοδοξία.
Πέρασε καλή ζωή, είναι αλήθεια. Η κόρη της και ανιψιά μου είναι
η βαφτιστήρα μου, η Ευφροσύνη. Την έχω στο παλάτι μου μαζί με το
σύζυγό της. Η τρίτη, τέλος, και μικρότερη αδελφή μου Μαρία,
παραδόξως, είχε πεθάνει ήδη από το 1485. Αυτά είχα να πω για τα
αδέλφια μου, Θεός σχωρέσ’ τους όλους.
Σε λίγο θα έρθει ο γιατρός μου και πάλι, για να δει αν είμαι καλά.
Τι καλά, δηλαδή… αφού καταρρέω μέρα με τη μέρα, σαν να είμαι κι
εγώ ένα παλιό μέγαρο της Βενετίας που το έχουν παρατήσει στην
τύχη του. Εγώ τώρα δε γίνομαι καλά που να με βάλουν κάτω δέκα
μαραγκοί και είκοσι χτίστες, που λέει ο λόγος. Αλλά, μην τα θέλω κι
όλα δικά μου. Να είναι καλά ο άνθρωπος, μου δίνει θάρρος και με
φροντίζει. Χώρια που υπομένει καθημερινά την γκρίνια μου και τις
παραξενιές μου.
Κοιτάζω τώρα απέναντί μου το πορτρέτο μου. Έτσι όπως ήμουν
στα νιάτα μου. Να σας το πω κι αυτό. Πριν από είκοσι περίπου
χρόνια κάλεσα έναν εξαιρετικό ζωγράφο, τον Λεονάρντο ντα Βίντσι,
τώρα πλέον είναι πολύ διάσημος, για να του ποζάρω. Λοιπόν με είχε
ζωγραφίσει όπως ήμουν τότε, πάνω από εβδομήντα. Παραλίγο να
του φορέσω κολάρο το καβαλέτο του.
«Μα γιατί;» μου λέει με απορία. «Εγώ σας έφτιαξα έτσι όπως
είστε».
«Έχεις πολλά ακόμη να μάθεις για τις γυναίκες, νέε μου», του
απάντησα.
«Δηλαδή;» με ρώτησε στραβομουτσουνιάζοντας.
«Βρε συ, στη γυναίκα πρέπει να υπόσχεσαι τον ουρανό με τ’
άστρα, αλλά να της δίνεις μόνο τον ουρανό».
«Δε σας καταλαβαίνω».
«Τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να με ζωγραφίσεις όπως όταν ήμουν
νέα!»
«Α μάλιστα!»
«Αν είναι να βλέπω τον εαυτό μου όπως είναι τώρα, μου φτάνει ο
καθρέφτης».
«Έγινε», μου λέει. «Ξέρω… σαν μια κυρία που έκανα το πορτρέτο
της πρόσφατα. Τη λένε Μόνα Λίζα και είναι από…»