Page 54 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

απόφαση. Έπρεπε να δω απόψε τον Κωνσταντίνο. Οι αδελφές μου
πρόσεξαν ότι δεν είχα αλλάξει ακόμη. Προφανώς κάτι υποψιάστηκαν.
«Γιατί είσαι έτσι ακόμη;» ρώτησε η Ελένη.
Εγώ δεν απάντησα.
«Ε… δεν ακούς;» συνέχισε η μικρότερη, η Μαρία.
Απλώς τις κοίταξα τώρα.
«Αυτή κάτι έχει», είπε η Θεοδώρα.
«Βρε συ», είπε πάλι η Ελένη, «τι έχεις στο μυαλό σου;»
«Τίποτα… ω, παρατάτε με πια!» είπα νευριασμένη.
«Τίποτα; Να δεις που κάτι ετοιμάζει τούτη εδώ!» είπε η Θεο​-
δώρα.
Σηκώθηκα και πήγα προς την πόρτα.
«Θα μας κάνεις ζημιά!» ψιθύρισε η Ελένη. Ήρθε κοντά μου και με
τράβηξε απ’ το χέρι. «Για πού το ’βαλες;»
«Δουλειά σου εσύ!» της είπα κι έδιωξα το χέρι της από πάνω μου.
Πετάχτηκα αμέσως έξω και πήγα προς την κουζίνα, ενώ
σκεφτόμουν: Πώς θα τον δω απόψε τον Κωνσταντίνο; Μόνο αν
κατάφερνα να μπω στο μεγάλο σαλόνι όπου είχαν κλειστεί οι άντρες.
Αλλά με τι δικαιολογία; Μου ήρθε τότε στο μυαλό μια λύση. Θα τους
πάω γλυκό. Σιγά… τι θα μου πει ο πατέρας; Θα με βρίσει μπροστά
στον κόσμο; Δε νομίζω. Σίγουρα την επομένη θα με τιμωρήσει
σκληρά. Αλλά δε με νοιάζει. Εγώ θα το κάνω…
Πράγματι, όταν μπήκα στην κουζίνα, με είδαν οι υπηρέτριες και
αντάλλαξαν βλέμματα μεταξύ τους. Εγώ δεν έδωσα σημασία. Πήρα
έναν καλό ασημένιο δίσκο, έβαλα από τη στάμνα νερό σε τέσσερα
ποτήρια και σερβίρισα σε τέσσερα πιατάκια γλυκό πορτοκάλι που
πάντα είχαμε σε βάζα μαζί με άλλα γλυκά του κουταλιού. Τα πήρα κι
έφυγα.
Μόλις έφτασα στο σαλόνι, στάθηκα λίγο κι έστησα αυτί πίσω από
την κλειστή πόρτα. Εντάξει… ήμουν και περίεργη και ήθελα να
ακούσω. Δεν έπιασα όμως πολλά, γιατί αφενός οι πόρτες ήταν
κλειστές και αφετέρου οι άντρες μίλαγαν σιγανά. Σαν να φοβούνταν
κάτι ή σαν να ήταν μια συνωμοτική συνάντηση. Λες; αναρωτήθηκα
προβληματισμένη.
Πάντως αυτό που έπιασα ήταν ότι ο πατέρας μου είπε στον