Page 51 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Γι’ αυτό, όταν σε είδαν, σου είπαν ότι σου στέλνουν
χαιρετίσματα οι γονείς τους;»
«Ναι».
«Άρα… τι συμπέρασμα βγάζεις, παππού;»
«Για… σήκωσέ με λίγο», είπε.
Τον εξυπηρέτησα αμέσως.
«Εδώ είναι καλύτερα;» τον ρώτησα.
Τον κοίταξα, καθώς φωτιζόταν από το φεγγαρόφωτο που έμπαινε
από το παράθυρο, και μου φάνηκε σαν να ήταν ο ίδιος βασιλιάς τώρα.
Το πρόσωπό του ήταν καθάριο και αψεγάδιαστο παρά τα τόσα
χρόνια που σέρνονταν πάνω του. Του σκούπισα το στόμα, γιατί
πλέον δεν είχε δόντια και τα σάλια του κάποιες φορές κυλούσαν από
τα χείλη του. Του έδωσα και λίγο νεράκι.
«Λοιπόν, παππού;»
«Ξέρεις τι σκέφτομαι;»
«Ακούω».
«Οι δικοί τους, όταν εγώ, πιο νέος τότε, είχα πάει στις πόλεις
τους, κατείχαν ακόμα και κυβερνητικές θέσεις».
«Δηλαδή;»
«Του Βενετού η οικογένεια είναι από τις πιο γνωστές στη χώρα
του».
«Α μπα;»
«Βέβαια. Έχουν δεκάδες μέλη στο Μεγάλο Συμβούλιο της
Βενετίας. Του άλλου…»
«Του Γενοβέζου;»
«Ναι. Αυτοί δεν έχουν τόσο μεγάλη πολιτική δύναμη, αλλά έχουν
χρήμα. Τραπεζίτες είναι οι άνθρωποι. Αν λοιπόν τα συνδυάσεις όλα
αυτά…»
Του σκούπισα πάλι το στόμα και του έδωσα να πιει λίγο νερό
ακόμα.
«Δεν καταλαβαίνω, παππού», είπα ανασηκώνοντας τους ώμους
μου.
«Βρε κορίτσι μου, για να τους φιλοξενεί εδώ ο πατέρας σου… Μα
για πες μου, πόσες μέρες λες ότι θα μείνουν;»
«Θα φύγουν μεθαύριο το πρωί από τον Μυστρά».