Page 53 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Και να πώς έγινε. Ότι οι άντρες κάτι ετοίμαζαν το κατάλαβα από
το γεγονός ότι τα θηλυκά αναγκαστικά φάγαμε πιο νωρίς και
χωριστά. Ήταν απαράβατη εντολή του πατέρα. Μέχρι τις οχτώ
περίπου που είχε αρχίσει να νυχτώνει, όλα είχαν τελειώσει για μας.
Οι άντρες κάθονταν πλέον στο σαλόνι με φαγητά και κρασί μπροστά
τους και συζήταγαν. Και τότε, γύρω στις εννιά, ακούω χτυπήματα
στην εξώπορτα. Έσπευσα και άνοιξα μαζί με τον υπηρέτη μας.
Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου το Δεσπότη Κωνσταντίνο
Παλαιολόγο με δύο υπηρέτες του. Κόντεψα να πάθω συγκοπή από
την έκπληξη! Μόνο που δε φώναξα «ζήτω!» από τη χαρά μου.
«Αννούλα… τι κάνεις, μικρή μου;» είπε και μου έπιασε το
μάγουλο.
Πριν προλάβω να πω κάτι κι ενώ αυτός έδινε την μπέρτα του στον
υπηρέτη μας, βλέπω τον πατέρα.
«Πήγαινε μέσα εσύ!» μου λέει αυστηρά.
«Πώς ομόρφυνε έτσι η κόρη σου, Λουκά», διαπίστωσε ο
Δεσπότης.
«Ναι, αλλά μυαλό… δεν έβαλε».
«Τα παραλές!» του είπε ο Κωνσταντίνος και χαμογελώντας
προχώρησαν προς το μεγάλο μας σαλόνι.
Πριν κλείσει η πόρτα πίσω τους –αν θέλετε, το πιστεύετε–, είδα
το Δεσπότη να γυρνάει και να μου κλείνει το μάτι. Τρελάθηκα από
τη χαρά μου. Αν είχε περισσότερο φως, θα είχε δει ότι κοκκίνισα σαν
μαγιάτικο τριαντάφυλλο. Αισθάνθηκα ευτυχισμένη εκείνη την ώρα!
Του άρεσα τόσο πολύ λοιπόν; Μα γιατί εγώ; Τι το ξεχωριστό
έχω; Εξάλλου οι δικοί μου από πιο μικρή με έλεγαν ονειροπαρμένη,
ότι τους δημιουργώ προβλήματα, ότι είμαι ατίθαση, ότι δε θα βρω
άντρα… Και τώρα; Μήπως τελικά αυτός είχε κάτι στο μυαλό του;
σκεφτόμουν.
Βρισκόμασταν στο δωμάτιό μας, εγώ και οι αδελφές μου, και
ασχολούμασταν με διάφορα. Αλλά βέβαια δε σκόπευα να αφήσω τη
βραδιά να πάει χαμένη. Κάτι έπρεπε να κάνω, ώστε να ξεκαθαρίσω
την κατάσταση. Απ’ την άλλη ήταν και η αυστηρή εντολή του
πατέρα: «Όλοι στα κρεβάτια από τις οχτώ και να μη μας ενοχλήσει
κανένας, ο κόσμος να χαλάσει!» Τελικά, μην τα πολυλογώ, πήρα την