Page 50 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

κανονικό ύψος, κανονικό βάρος και μαύρο κορακί μαλλί. Σε γενικές
γραμμές φαίνονταν καλοζωισμένοι και σίγουρα δεν ήταν λαϊκοί
τύποι.
Είχε μεσημεριάσει κι έτσι καθίσαμε στο τραπέζι όλη η οικογένεια
με τους φιλοξενούμενους. Τα εδέσματα ήταν πλούσια και καταπώς
ταίριαζαν στο αρχοντικό μας. Έχετε ακούσει που λένε ότι ο
άνθρωπος φαίνεται από το πώς τρώει; Ε λοιπόν σας λέω ότι οι δύο
κύριοι ήταν πολύ ευγενικοί και μάλιστα χρησιμοποιούσαν μαχαίρι
και πιρούνι στο τραπέζι, κάτι που σπάνια είχα δει να κάνουν άλλοι
άνθρωποι. Το λέω αυτό γιατί είχα δει στον Μυστρά ακόμα και
άρχοντες να τρώνε το κρέας με τα χέρια σαν λαϊκοί τύποι ταβέρνας!
Αλλά τούτοι εδώ πρόσεχαν τα πάντα. Αυτό ήρθε να ενισχύσει τη
σκέψη μου ότι δεν ήταν έμποροι, ή όχι μόνο έμποροι. Τι να ήθελαν
αυτοί οι άνθρωποι στο σπιτικό μας;
Επίσης παρατήρησα και κάτι ακόμα: Δεν έμειναν στο δωμάτιο
των ξένων, αλλά χωριστά· ο ένας με τους υπηρέτες του στο δωμάτιο
των αγοριών, που ήταν άδειο, κι ο άλλος σε αυτό των ξένων με τους
δικούς του. Επομένως μάλλον υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ τους,
σκεφτόμουν, ακόμα κι αν δεν το μαρτυρούν. Αυτό κατάλαβα και από
τις σπόντες που πέταγαν –αλλά βέβαια πάντα κόσμια– ο ένας στον
άλλο για τη χώρα του, τα συμφέροντά τους και γενικά για την
πολιτική.
Στο τραπέζι λοιπόν φάνηκε ότι αυτοί οι δύο ήταν μάλλον
άρχοντες, ότι είχαν αξιώματα, αλλά αυτό και τίποτε άλλο. Όμως η
τύχη βοηθάει τους τολμηρούς. Ξέρετε από πού έμαθα ποιοι ήταν
τελικά αυτοί οι δύο; Από την πιο απίθανη μεριά: τον παππού!
Θυμάστε που ανέφερα ότι είχε ταξιδέψει πολύ στα νιάτα του; Ε
λοιπόν σ’ αυτόν στράφηκα και το ίδιο βράδυ του τα είπα όλα χαρτί
και καλαμάρι.
«Σίγουρα αυτοί δεν ήρθαν για απλή επίσκεψη», μου είπε με
περίσκεψη.
«Δηλαδή, παππού;»
«Τις οικογένειές τους τις ξέρω».
«Τις ξέρεις;»
«Ναι. Είχα πάει πιο παλιά και στη Βενετία και στη Γένοβα».