Page 46 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
P. 46
ορθογώνια πτέρυγα των Παλαιολόγων που είχε κατεύθυνση από
ανατολή προς δύση και διαστάσεις περίπου τριάντα μέτρα επί δέκα.
Εκτός από το ισόγειο, διέθετε ακόμα τρεις ψηλούς ορόφους με πολλά
δωμάτια, ενώ στον πρώτο όροφο υπήρχαν βοηθητικοί χώροι, γραφεία
και δημόσιες υπηρεσίες.
Στον δεύτερο υπήρχε μια τεράστια αίθουσα τελετών όπου γινόταν
και η υποδοχή των επισήμων. Είχε στη νότια πλευρά της οχτώ
μεγάλα παράθυρα και στη βόρεια ακόμα έξι με όμορφα γοτθικά τόξα
να τα στεφανώνουν. Ο τρίτος όροφος είχε στρογγυλά παράθυρα. Στο
κέντρο του βόρειου τοίχου, που έβλεπε προς τη μεγάλη ανοιχτή
πλατεία του παλατιού, υπήρχε μια όμορφη χτιστή κόγχη στην οποία
τοποθετούνταν ο θρόνος του Δεσπότη, για να βγαίνει και να κοιτάζει
το λαό του στην πλατεία από κάτω. Σ’ αυτή την πλατεία γίνονταν
και τα μεγάλα γλέντια των ευγενών τα καλοκαίρια.
Αλλά ας επιστρέψω τώρα σ’ εκείνη την όμορφη μέρα. Λοιπόν το
μήνυμα του αγγελιοφόρου είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναδώ τον
Κωνσταντίνο, σκέφτηκα η δυστυχής. Αλλά κανόνιζα χωρίς τον
ξενοδόχο, γιατί με το που έφυγε ο αγγελιοφόρος, η μάνα μού έριξε
ένα βρομόξυλο, που το θυμάμαι μέχρι σήμερα. Και τι δε μου είπε: ότι
προσέβαλα την οικογένεια μπροστά στους βασιλείς μας, ότι ο κόσμος
θα είχε να μας συζητάει, ότι είμαι το κακό σπυρί της οικογένειας και
άλλα πολλά…
Σας λέω ότι, αν δεν ήταν ο παππούς που μπήκε στη μέση, θα με
είχε σκοτώσει στο ξύλο η Ελπίδα. Και για να με τιμωρήσει, δε με
πήρε σε κανένα από τα γλέντια που βέβαια πήγαν όλοι οι δικοί μου.
Αλλά το πόσο ευχαριστήθηκα δε λέγεται, καθώς το πρώτο βράδυ που
γύρισαν οι αδελφές μου με πληροφόρησαν ότι ο Κωνσταντίνος με
αναζήτησε και μάλιστα ρώτησε για μένα τρεις-τέσσερις φορές!
Ποια ήμουν εγώ για να ασχοληθεί μαζί μου; Μήπως του άρεσα;
Και γιατί να με θυμηθεί; Μπορεί βέβαια να είχε κάτι στο μυαλό του.
Κι αν τελικά δεν είχε τίποτα;
Αυτά και άλλα πολλά βασάνιζαν το μυαλό μου. Κι εκείνο το
βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου, για δύο λόγους: Πρώτον
πόναγα από το ξύλο που είχα φάει και δεύτερον σκεφτόμουν ή, αν
θέλετε, ήλπιζα με το μικρό μου το μυαλό ότι ο Κωνσταντίνος θα