Page 42 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Επομένως ο Σφραντζής τον έδεσε το γάιδαρό του», είπε ο
παππούς με απαισιοδοξία.
«Δηλαδή;» ρώτησα εγώ με απορία.
«Αν ήταν μια φορά αρχισύμβουλος του Κωνσταντίνου, τώρα θα
είναι… εκατό!»
«Και τι μας νοιάζει εμάς;» ρώτησε η μάνα.
«Ρώτα το γιο μου που είναι στην Πόλη».
«Δεν καταλαβαίνω», επέμεινε η μάνα.
«Μα ο Κωνσταντίνος κάποια στιγμή μπορεί να γίνει
αυτοκράτορας».
Αμήν! σκέφτηκα και χαμογέλασα.
«Λες;» ρώτησε η μάνα με αμφιβολία.
«Εμ τι σου λέω! Ύστερα απ’ αυτές τις νίκες… είναι, πιστεύω, ο
πρώτος υποψήφιος. Άσε που, όταν μαθευτεί στην Πόλη το
κατόρθωμά του, θα γίνει και περιζήτητος από το λαό. Θα είναι ο
ήρωάς τους. Και, να το ξέρεις, δε θα σταματήσει στον Μοριά».
«Τι θες να πεις, παππού;» πετάχτηκα εγώ.
«Θα συνεχίσει και έξω από αυτόν. Μέχρι να αρχίσει να ενοχλεί
σοβαρά…»
«Ποιον;» τον διέκοψε η μάνα μου.
«Τον Τούρκο, νύφη μου, τον Τούρκο!»
Ήταν πολύ σοφός ο παππούς μου. Το μυαλό του έκοβε ξυράφι.
«Οι Τούρκοι, πριν από λίγο καιρό, πήραν τη Θεσσαλονίκη από
τους Βενετούς και στη συνέχεια τα Γιάννενα στην Ήπειρο. Είναι
φανερό ότι αρχίζουν να κατεβαίνουν νότια. Αν λοιπόν ο
Κωνσταντίνος αρχίσει να ανεβαίνει…»
Μοιραία θα συναντηθούν, σκέφτηκα και κούνησα το κεφάλι μου
συμφωνώντας. Η μάνα μου συνέχισε το συλλογισμό μου.
«Λες, πατέρα, να συγκρουστούν;»
«Ακριβώς. Και τότε αναρωτιέμαι τι θα κάνουν οι Παλαιολόγοι».
«Μα θα ενωθούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, όπως
και τώρα».
«Μην είσαι και τόσο σίγουρη», της είπε ο παππούς κι αναστέναξε
βαθιά.
Πόσο δίκιο είχε. Πόσο καλά τους ήξερε τους Παλαιολόγους. Ήταν