Page 40 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Θεόδωρο και την περίοδο που ήταν Δεσπότης στον Μυστρά, για να
καταλάβετε τι γινόταν τότε στη μικρή μας πόλη, περίοδο κατά την
οποία ζούσα κι εγώ. Ο Θεόδωρος, δευτερότοκος γιος του
αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου, είχε αναλάβει τη
διακυβέρνηση του τόπου νεαρός ακόμη, θαρρώ περίπου το 1420. Το
1423 ήρθαν τα προβλήματα για το νεαρό Δεσπότη. Δεν κατάφερε να
αντιμετωπίσει τους Τούρκους που επέδραμαν στην Πελοπόννησο.
Μάλιστα να προσθέσω ότι οι Τούρκοι γενικά εμάς τους Ρωμιούς μας
είχαν βάλει στο μάτι και το 1422 πολιόρκησαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς,
την Κωνσταντινούπολη. Όταν λοιπόν οι Τούρκοι έφυγαν από τον
Μοριά, ο Θεόδωρος Β΄ άρχισε τον πόλεμο κατά των Φράγκων. Στην
προσπάθειά του να βρει στήριξη από τη Δύση παντρεύτηκε, το 1421
–με την προτροπή μάλιστα του ίδιου του Πάπα Μαρτίνου Ε΄–, την
Κλεόπα Μαλατέστα.
Η Κλεόπα, λένε, ήταν μια καταπληκτική γυναίκα, κόρη του
Μαλατέστα ντι Σονέτι, κόμη του Πέζαρο της Ιταλίας. Ήταν δε τόσο
καλλιεργημένη, που γνώριζε καλά τα ελληνικά όταν ήρθε στον
Μυστρά. Έζησαν μαζί στον Μυστρά, αλλά φαίνεται ότι ο Θεόδωρος
την παραμελούσε. Κάτι τέτοιο ακουγόταν πολύ στην πόλη μας. Και…
καταλαβαίνετε τι εννοώ. Η Κλεόπα λοιπόν ασχολήθηκε πολύ με τις
αγαθοεργίες κι έγινε γνωστή σε όλο τον Μοριά για την προσήλωσή
της στη θρησκεία. Απέκτησαν και μια κόρη, την Ελένη, με την οποία
έκανα κι εγώ πότε πότε παρέα, όσο ήμουν στον Μυστρά. Η Ελένη
αργότερα παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄, βασιλιά της Κύπρου.
Η Κλεόπα όμως πέθανε γρήγορα, το 1433. Ήταν τόσο αγαπητή,
που πλήθος κόσμος τη συνόδεψε στην τελευταία της κατοικία.
Ενταφιάστηκε στον Μυστρά, στο ναό της Αγίας Σοφίας, κοντά στο
σπίτι μας. Είχαμε πάει στην κηδεία της οικογενειακώς. Και επειδή
ήταν τόσο αγαπητή, από τον Μυστρά εστάλη επιστολή στον
Πατριάρχη ζητώντας του να την ανακηρύξει αγία για τις αγαθοεργίες
της!
Εγώ όμως τότε ήμουν σε άλλο κόσμο. Εννοώ ότι, όπως ίσως θα
έχετε ήδη καταλάβει, ήμουν ερωτευμένη με το Δεσπότη μας, τον
Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Εννοώ με όμορφο, αγνό και νεα​νικό
αίσθημα. Ναι, έτσι ήταν. Τον σκεφτόμουν συνέχεια. Κι ας είχαμε