Page 36 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

4
Επανέρχομαι τώρα στη ζωή μου στον Μυστρά. Οφείλω να
ομολογήσω ότι στην αρχή περνούσα καλά στη μικρή μας πόλη. Από
μια στιγμή όμως και μετά είχε γίνει αρκετά βαρετή, αν εξαιρέσεις το
γεγονός ότι το Νοταράδικο είχε πληθύνει. Η μητέρα γέννησε μία
ακόμα κόρη, την αδελφή μου τη Μαρία.
Τα παιδιά ακολουθούσαμε καθημερινά ένα καθορισμένο
πρόγραμμα. Το πρωί ξεκινούσαμε με τον παιδαγωγό και μετά
συνεχίζαμε με διάφορους δασκάλους: της ξιφασκίας, της μουσικής,
της χειροτεχνίας, της καλλιγραφίας…
Αργότερα, όταν μεγαλώσαμε, πηγαίναμε με άλλα παιδιά στη
φιλοσοφική σχολή του Πλήθωνα Γεμιστού, του μεγαλύτερου σοφού
της εποχής μας και της πόλης μας, όπου δίδασκε ο ίδιος. Μεταξύ μας,
ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον έλεγαν «Γεμιστό». Ο άνθρωπος ήταν
αδύνατος, εγκρατής, κατηρτισμένος και σπουδασμένος.
Αυτό που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου είναι η
μέρα που η ρωμιοσύνη θριάμβευσε σε όλο τον Μοριά. Στον Μυστρά
μάς ήρθε η είδηση ότι ο Δεσπότης μας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος,
είχε υποτάξει την Πάτρα, την τελευταία πόλη όπου οι Φράγκοι
αντιστέκονταν στον νικητήριο στρατό μας. Εγώ τότε ήμουν πάνω
από δέκα ετών κι έτσι το θυμάμαι πολύ καλά.
Ω, μα τι έγινε εκείνη τη μέρα… δεν μπορώ να το περιγράψω με
απλά λόγια! Ήταν μεσημέρι σχεδόν και οι καμπάνες άρχισαν να
χτυπούν. Όλοι ξαφνιαστήκαμε.
Τι να έχει συμβεί άραγε; σκέφτηκα και βγήκα σε ένα μπαλκόνι.
Χμ, όχι. Δε φαίνεται κάτι. Αλλά… μα τι είναι αυτό… στρατός που
έρχεται στην πόλη μας; Λες να είναι ο Δεσπότης Κωνσταντίνος; Και
οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Άρα…
Μπήκα ξανά μέσα και διαπίστωσα ότι είχε δημιουργηθεί