Page 38 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Ο λόγος; Μα… χμ… ίσως και να μου
καλάρεσε. Κοίταξα έντονα και θυμωμένα την αδελφή μου. Θα της
όρμαγα, αλλά συγκρατήθηκα για να μη δώσω αφορμή και με πάρουν
πάλι στην κοροϊδία.
«Ντροπή, να τσακώνεστε τα αρχοντόπουλα τέτοια μέρα!»
παρενέβη ο παππούς.
Και τότε ακούσαμε πίσω μας να ανοίγει η πόρτα. Φύγαμε από το
μπαλκόνι όλοι μαζί και μπήκαμε ξανά μέσα. Ήταν ο υπηρέτης που
είχε ανεβεί πριν από ώρα στο παλάτι. Αμέσως τον περικυκλώσαμε.
«Τι έγινε εκεί πάνω;» ρώτησε η μάνα μου που είχε επίσης έρθει
κοντά.
«Μάλλον τέλειωσε ο πόλεμος, κυρά!»
«Τι θες να πεις;» ρώτησε ο παππούς.
«Ότι ο Κωνσταντίνος πήρε την Πάτρα, άρχοντα! Και… αυτό ήταν.
Ο Μοριάς είναι πια δικός μας!» είπε ο υπηρέτης χαμογελώντας
πλατιά.
«Κι ο Κωνσταντίνος;» ρώτησα εγώ με ανυπομονησία.
«Τι να πω… δεν ξέρω. Λένε ότι είναι ενθουσιασμένος».
«Ξέρεις αν είναι κάτω στη Μητρόπολη;» ρώτησε η μάνα.
«Ναι, κυρά. Όλοι οι Παλαιολόγοι είναι εκεί. Λένε ότι θα γίνει η
δοξολογία και μετά θα ανηφορίσουν προς το παλάτι».
«Γρήγορα ντυθείτε όλοι και στολιστείτε!» φώναξε η μάνα με
ενθουσιασμό.
Μας έστειλε στα δωμάτιά μας. Δε φέραμε αντίρρηση. Θα ήταν μια
εξαιρετική μέρα. Το είχαμε κάνει κι άλλες φορές, όταν είχαν
αναγγελθεί νίκες του στρατού μας. Κυρίως από τότε που είχε έρθει ο
Κωνσταντίνος στον Μυστρά κι είχε αναλάβει και τη διοίκηση του
στρατού. Οι Δεσπότες μας είχαν αρχίσει να χτυπούν σταδιακά τους
Φράγκους πετυχαίνοντας πολλές νίκες. Σήμερα όμως ήταν η πιο
μεγάλη μέρα, γιατί εκτός του ότι ο Κωνσταντίνος είχε υποτάξει τους
Φράγκους, είχε λήξει κι ο πόλεμος. Λοιπόν θα ακολουθούσε σίγουρα
μεγάλη γιορτή.
Εγώ ήμουν η πρώτη από τις αδελφές μου που ετοιμάστηκα
αμέσως και κάθισα να τις περιμένω. Αλλά γρήγορα βαρέθηκα και είπα
να πάω στο μεγάλο σαλόνι να κρατήσω παρέα στον παππού. Έτσι,