Page 48 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

5
Ο παππούς Νικόλαος στα νιάτα του ήταν πολυπράγμων και στέλεχος
του παλατιού. Είχε και την ιδιότητα του πρέσβη και συχνά πήγαινε
στο εξωτερικό σε διπλωματικές αποστολές, αλλά και για εμπορικές
υποθέσεις που αφορούσαν κυρίως τη Βενετία και τη Γένοβα, κράτη
των οποίων είχε την υπηκοότητα και στα οποία είχε, όπως έχω ήδη
πει, και μέρος της περιουσίας του. Όπως καταλαβαίνετε,
υπερασπιζόταν τα συμφέροντά τους –ό,τι και να σήμαινε αυτό– κι
άρα δεν ήταν δυνατόν να επιδιώκει πολλές φιλίες με τους Τούρκους.
Το ίδιο έκανε αργότερα κι ο πατέρας μου, ο Λουκάς Νοταράς,
όταν απέκτησε σημαντικά αξιώματα δίπλα στον αυτοκράτορα. Γιατί
στο μεταξύ τα χρόνια είχαν περάσει και με την εξυπνάδα του είχε
ανέλθει πολύ ψηλά στην ιεραρχία του παλατιού. Επιπλέον και στον
Μυστρά τα πράγματα άλλαξαν. Ο πατέρας είχε πάρει κοντά του τα
αγόρια μας, ώστε να έχει καλύτερη εποπτεία πάνω τους. Η μάνα
συμφώνησε βέβαια αμέσως. Αφενός θα ήταν μια ξεκούραση γι’ αυτήν
να προσέχει μόνο τα κορίτσια κι αφετέρου ήθελε τα παιδιά της να
πάρουν όσο το δυνατόν καλύτερη μόρφωση. Απ’ την άλλη ο πατέρας
θα φρόντιζε να τα εισαγάγει στα ενδότερα του παλατιού, ώστε
κάποια στιγμή να καταφέρουν να πάρουν τα αξιώματα για τα οποία
τα προόριζε, όπως κι έγινε δηλαδή.
Αλλά εμείς τα κορίτσια συνεχίζαμε στον Μυστρά τη βαρετή, θα
έλεγα, ζωή μας. Εκτός από κείνο το καλοκαίρι που ο πατέρας είχε
αφιχθεί μόνος, Αύγουστο μήνα, χωρίς τα αγόρια μας. Μου φάνηκε
περίεργο. Και το πράγμα έγινε ακόμα πιο περίεργο και μυστηριώδες
όταν μας ανακοίνωσε ότι πρόκειται να έρθουν δύο σημαντικά
πρόσωπα τα οποία θα φιλοξενήσει στο σπιτικό μας. Επιπλέον θα
έδινε κι ένα σημαντικό δείπνο. Αμέσως το μυαλό μου άρχισε να
δουλεύει. Ποιοι θα μπορούσε να είναι αυτοί; Ο πατέρας δεν έβγαζε